Kai To Telos Tou Kosmou Na 'Rthei - Fotis Xesternos

Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου μ'αγαπας; με ρωτάς πόσο; τόσο! εσύ πάλη πόσο; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στο ουρανό να μην πετάνε ποια πουλια Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Όλο αυτό μου λες πες μου πες μου πες πες αν με θες πες μου πες μου πόσο; .τοσο! εσύ πάλη πόσο.; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως, μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά . Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Στο πα και μην κλαις φόβους και απειλές μακριά σου, μακριά σου εγώ τα έδιωξα τίποτα μη λες τώρα μόνο τα φιλιά σου έλα δοσμου μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι το τέλος του κόσμου Μεχρι τα χασω το το φως μου Μέχρι να κλείσουν όσα ξέρω πράγματα ανοιχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα κρατάμε σφηχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά Μέχρι το τέλος του κοσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό μα μην πετάνε ποια πουλιά Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου με αγαπας σου απανταω Ναι!

Του καθενός μου Του φίλου μου του κόσμου Είναι ο σταυρός δικός μου Γιατί είμαι θύμα Σ' αυτόν εδώ τον κόσμο Και μ' έχουν όλοι κτήμα. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει. Το πρόσωπό μας Μες το μαρτύριο μας Αυτό δεν ειν' δικό μας Και στους καθρέφτες Δικές μας λεν κουβέντες Οι ψεύτες και οι κλέφτες. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει.

Ποια ιστορία ο καθένας κουβαλά Στων δυο ματιών την από μέσα την πλευρά; Πώς να μπορέσω με το σώμα μου να βρω Αυτό που κρύβεις στης ψυχής σου τον βυθό; Δε με ενδιαφέρει μάτια μου Να με κοιτάς μ' αγάπη Αυτή η αγάπη το 'μαθα δεν είναι κανενός. Αντί για αγάπη δείξε μου Του κόσμου αυτό το κάτι Που φέγγει μόνο μια φορά στα μάτια καθενός. Ποια ιστορία κουβαλάει κάθε Χριστός Όταν βαραίνει μες στα μάτια του ο σταυρός; Πώς να χωρέσεις στη ζωή του αλλουνού Όταν σε θέλει με τα μάτια του κενού; Δε με ενδιαφέρει μάτια μου Να με κοιτάς μ' αγάπη Αυτή η αγάπη το 'μαθα δεν είναι κανενός. Αντί για αγάπη δείξε μου Του κόσμου αυτό το κάτι Που φέγγει μόνο μια φορά στα μάτια καθενός. Δε με ενδιαφέρει μάτια μου Να με κοιτάς μ' αγάπη Αυτή η αγάπη το 'μαθα δεν είναι κανενός. Αντί για αγάπη δείξε μου Του κόσμου αυτό το κάτι Που φέγγει μόνο μια φορά στα μάτια καθενός.

Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες κι ειν' το κρεβάτι της λημέρι του φονιά Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι και μήτε πόρτα θα 'βρεις μήτε κλειδαριά Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει καλά που βρέθηκες εσύ να μου την ταξιδέψεις και μη σε νοιάζουν τα λεφτά αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά θα περισσέψουν αρκετά τριάντα θα ξοδέψεις όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία δε σού ζητάω να πληρωθώ μονάχα όταν σταυρωθώ άσε με ν' αναμετρηθώ μ' αυτά που σέ πονάνε κι άμα γυρίσεις νικητής θα χεις καρδιά να κοιμηθείς αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τούς ξεχνάμε όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει...