Vasilias Tou Kosmou - Vasilis Dimas

Του καθενός μου Του φίλου μου του κόσμου Είναι ο σταυρός δικός μου Γιατί είμαι θύμα Σ' αυτόν εδώ τον κόσμο Και μ' έχουν όλοι κτήμα. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει. Το πρόσωπό μας Μες το μαρτύριο μας Αυτό δεν ειν' δικό μας Και στους καθρέφτες Δικές μας λεν κουβέντες Οι ψεύτες και οι κλέφτες. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει. Τον κόσμο μάνα το κόσμο πήρα σβάρνα Σε μια ζωή ζητιάνα Να βρω ευθύνη και τη δικαιοσύνη Να μάθω ποιος τη δίνει.

Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου μ'αγαπας; με ρωτάς πόσο; τόσο! εσύ πάλη πόσο; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στο ουρανό να μην πετάνε ποια πουλια Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Όλο αυτό μου λες πες μου πες μου πες πες αν με θες πες μου πες μου πόσο; .τοσο! εσύ πάλη πόσο.; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως, μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά . Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Στο πα και μην κλαις φόβους και απειλές μακριά σου, μακριά σου εγώ τα έδιωξα τίποτα μη λες τώρα μόνο τα φιλιά σου έλα δοσμου μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι το τέλος του κόσμου Μεχρι τα χασω το το φως μου Μέχρι να κλείσουν όσα ξέρω πράγματα ανοιχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα κρατάμε σφηχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά Μέχρι το τέλος του κοσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό μα μην πετάνε ποια πουλιά Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου με αγαπας σου απανταω Ναι!

Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει Σε καρτερούν μαστιγωτές και συμπληγάδες μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά κι έχει στ' αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες κι ειν' το κρεβάτι της λημέρι του φονιά Κρυφά τα λόγια τα πικρά μες το κοχύλι κρυφά της θάλασσας τα μάγια στο βοριά θα σβήσει κάποτε στο σπίτι το καντήλι και μήτε πόρτα θα 'βρεις μήτε κλειδαριά Του κάτω κόσμου τα πουλιά και τα παγώνια με φως και νύχτα σου κεντούν μια φορεσιά άνθρωποι τρίζουν κι ακονίζουν τα σαγόνια πηδούν και τρέχουν και σε φτάνουν στα μισά

Hanya bilik bambu tempat tinggal kita Tanpa hiasan, tanpa lukisan Beratap jerami, beralaskan tanah Namun, semua ini punya kita Memang semua ini milik kita sendiri Hanya alang-alang pagar rumah kita Tanpa anyelir, tanpa melati Hanya bunga bakung tumbuh di halaman Namun, semua itu punya kita Memang semua itu milik kita Haruskah kita beranjak ke kota Yang penuh dengan tanya? Lebih baik di sini Rumah kita sendiri Segala nikmat dan anugerah Yang Kuasa Semuanya ada di sini Rumah kita Lebih baik di sini Rumah kita sendiri Segala nikmat dan anugerah Yang Kuasa Semuanya ada di sini Rumah kita Lebih baik di sini Rumah kita sendiri Segala nikmat dan anugerah Yang Kuasa Semuanya ada di sini Lebih baik di sini Rumah kita sendiri Segala nikmat dan anugerah Yang Kuasa Semuanya ada di sini Rumah kita Rumah kita

Un día 10 de Septiembre, De un domingo que paso, En el puerto Matamoros, Un velador lo mato. Dimas salió de Reynosa, En su carro preparado, A visitar a su amante, Así lo tenía pensado. Dimas y sus compañeros, En un cabaret tomaban Como les tenían miedo, Ya todos se preparaban. El velador temeroso, De que Dimas lo matara Mando llamar los empleados, Para que los desarmaran. Primero ha Daniel Cantú, La pistola le quitaron Y después a Cayetano, Que en le carro lo encontraron. A Dimas lo detuvieron, Cuando este iba a intervenir Por la espalda le pegaron, No lo dejaron salir. De pronto Miguel Valera, Su pistola disparo, De dos balazos certeros, El cráneo le atravesó. Adiós Reynosa querido, Orgullo de la frontera, Donde Dimas se paseaba, Con su pistola por fuera. Ya con esta me despido, Señores de esta región Aquí termina el corrido, Ya murió Dimas De León.