Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου μ'αγαπας; με ρωτάς πόσο; τόσο! εσύ πάλη πόσο; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στο ουρανό να μην πετάνε ποια πουλια Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Όλο αυτό μου λες πες μου πες μου πες πες αν με θες πες μου πες μου πόσο; .τοσο! εσύ πάλη πόσο.; Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως, μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά . Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα πάρε με αγκαλια Στο πα και μην κλαις φόβους και απειλές μακριά σου, μακριά σου εγώ τα έδιωξα τίποτα μη λες τώρα μόνο τα φιλιά σου έλα δοσμου μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι το τέλος του κόσμου Μεχρι τα χασω το το φως μου Μέχρι να κλείσουν όσα ξέρω πράγματα ανοιχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου έλα κρατάμε σφηχτα Μέχρι το τέλος του κόσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό να μην πετάνε ποια πουλιά Μέχρι το τέλος του κοσμου Μέχρι να χάσω το φως μου Μέχρι στον ουρανό μα μην πετάνε ποια πουλιά Όλο με κοιτάς σαν να με ρωτάς πες μου με αγαπας σου απανταω Ναι!

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου Και το μετά απ' το μετά γνωρίζω Αν είχα θάρρος για να πω το έλα Τώρα δε θα' χα τη φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη τρέλα Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο Σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο Που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη Και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει Να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει Τίποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ Τιποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου Καλά τα λεν' οι έγχρωμοι μου φίλοι Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου Κι ότι αργεί απάντηση να στείλει Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος Τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε Πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω Μ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα Του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω Με μια ελπίδα να' ναι σαν κι εμένα Τίποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ Τίποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ Τίποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ Τίποτα σημαντικό Ζω μονάχα εν λευκώ

Σ'εχω βρει και σε χάνω, δανεική παρουσία Έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία Όπου είσαι πηγαίνω, δίχως λόγο να πάω Με τους φίλους σου βγαίνω, επαφή να κρατάω Κάποιες μέρες ακούω στη σιωπή τη φωνή σου Πάνε μέρες που λείπεις κι είμαι ακόμα μαζί σου Σε ρωτάω τι έχεις και σου λέω "Καλημέρα" Σ'αγαπάω, μην τρέχεις, είσαι ακομα εδώ πέρα Προσπαθώ να ξεχάσω, όμως κάτι συμβαίνει Ό, τι όμορφο πιάσω, να το δεις περιμένει Σ'εχω βρει και σε χάνω Σ'εχω βρει και σε χάνω Σ'εχω βρει και σε χάνω, σταθερή μου αξία Η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ'αταξία Έχεις γίνει συνήθεια και το μόνιμο θέμα Σου δανείζω αλήθεια, να πληρώνεις το ψέμα Κάποιες νύχτες στους δρόμους σε τρακάρω τυχαία Είναι αμάξια οι μόνοι και οι σχέσεις τροχαία Στα παλιά μας τα στέκια όπως πάντα συχνάζω Είχα πει πως θ'αλλαξω κι όσο αλλάζω, σου μοιάζω Σ'εχω βρει και σε χάνω Σ'εχω βρει και σε χάνω Σ'εχω βρει και σε χάνω

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω τους παρόντες, τους απόντες κάνα δυο περαστικούς. Όσους ήρθαν για να μείνουν όσους έφυγαν πριν γίνουν τους κοινόχρηστους, τους ξένους τους πολύ προσωπικούς. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί κι είναι η μοναξιά που επείγει ό, τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί σ' ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή. Τους ανθρώπους της ζωής μου θα 'θελα να τους κρατήσω... Τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς. Όσους άφησαν σημάδι όσους πήρε το σκοτάδι τους εκείνους, τους τυχαίους τους πολύ προσωπικούς. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί κι είναι η μοναξιά που επείγει ό, τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί σ' ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή. Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι. Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες. Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη. Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα. Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα... Όσοι ζουν με το αίσθημα... Φοβάμαι... πως χάνω το μέτρημα ...