Valto Terma - Nikos Oikonomopoulos

Νύχτα κενή, Θησείο, Γκάζι Νύχτα αφιλόξενη σου μοιάζει Σ' έρημα σπίτια και κολώνες Οι διαλυμένες μας εικόνες Στα νοερά σε ανακρίνω Τη μοναξιά μου όλη πίνω Και σαν καβγάς σε καφενείο Μες στο μυαλό μου παίζουν δυο φωνές Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Τη θύμησή σου εγκαταλείπω Αφού το ίδιο δε σου λείπω Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Κι αν το παράπονο με πάρει Δεν στη χρωστάω τέτοια χάρη Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια Στου αναπτήρα τη φωτιά Κόντρα καιρός στην ανηφόρα Εσύ στ' απορριμματοφόρα Μαζί με τ' άλλα τα σκουπίδια Χωρίς αρώματα, στολίδια Με τ' αύριο σβησμένο φάρο Σαν το βρεγμένο μου τσιγάρο Θα περισώσω το αντίο Και μια θ' ακούω απ' τις δυο φωνές Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Τη θύμησή σου εγκαταλείπω Αφού το ίδιο δε σου λείπω Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Κι αν το παράπονο με πάρει Δεν στη χρωστάω τέτοια χάρη Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια Στου αναπτήρα τη φωτιά Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Τη θύμησή σου εγκαταλείπω Αφού το ίδιο δε σου λείπω Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή Που λέει τέρμα Την άλλη που σε νοσταλγεί Την πλήρωσα με αίμα Κι αν το παράπονο με πάρει Δεν στη χρωστάω τέτοια χάρη Λευκό χαρτί σε ρίχνω πια Στου αναπτήρα τη φωτιά

Δεν βλέπω να έρθει το πρωί Ούτε τον ήλιο να με βρει Να με ζεστάνει Ένα σκοτάδι αχανές Και του μυαλού μου οι φωνές Με έχουν τρελάνει Στην απομόνωση που μ' άφησες εσύ Που 'χεις καρδιά συνηθισμένη να μισεί Δεν βλέπω να έρθει το πρωί Η απουσία σου μπορεί να με ξεκάνει Με την ψυχή μου δεν τα βρήκα πουθενά Στέγνωσα θάλασσες και γκρέμισα βουνά Γιατί εκείνα που τα ήθελα πολύ ποτέ δεν ήρθαν Με το όνειρό μου χτυπημένο στα φτερά Έξω από του σύμπαντος την άρρωστη χαρά Έξω από του κόσμου τα παραμύθια Πάνω μου, πάνω μου το λάθος Έκπτωτος άγγελος μονάχος Διώξε με από την αγκαλιά σου Κόψε με από τα φτερά σου Πάνω μου δάκρυα και ευθύνες Πάνω μου μαχαιριές οι μνήμες Όλες οι νύχτες εκείνες Που σαν το κερί Έλιωνες πάνω μου Δεν βλέπω να έρθει το πρωί Όλα τα χρώματα μαζί Και όλους του ήχους Εδώ σιωπή και μοναξιά Και έχω για μόνη συντροφιά Τέσσερις τοίχους Εξαφανίστηκε το γέλιο και η χαρά Όλα κοντά μου και όλα τόσα μακριά Δεν βλέπω να έρθει το πρωί Χωρίς εσένα να με βρει ποτέ μου πάλι Με την ψυχή μου δεν τα βρήκα πουθενά Στέγνωσα θάλασσες και γκρέμισα βουνά Γιατί εκείνα που τα ήθελα πολύ ποτέ δεν ήρθαν Με το όνειρό μου χτυπημένο στα φτερά Έξω από του σύμπαντος την άρρωστη χαρά Έξω από του κόσμου τα παραμύθια Πάνω μου, πάνω μου το λάθος Έκπτωτος άγγελος μονάχος Διώξε με από την αγκαλιά σου Κόψε με από τα φτερά σου Πάνω μου δάκρυα και ευθύνες Πάνω μου μαχαιριές οι μνήμες Όλες οι νύχτες εκείνες Που σαν το κερί Έλιωνες πάνω μου