Mono Esy - Georgios Sabanis

Poia esy = who, you? Πάλι ύπνος δε με πιάνειμ' έχει η σκέψη σου πεθάνειπάλι στο άδειο σπίτι μόνος θα ξημερωθώ Κι εσύ θέλεις να ξεχάσωμ' άλλο τρόπο ν'αντιδράσωκαι μου λες αν δεν αλλάξωπως θα τρελαθώ Ποια εσύ που έχεις μάθει μονάχα να λεςπου χωρίς να 'χω φταίξει με καιςκι έχεις φύγει χωρίς ενοχές Ποια εσύ που πατάς τόσους όρκους ζωήςπου πεθαίνω κι αδιαφορείςνα τα λες όλα αυτά πώς μπορείς Ποια εσύ Σκέφτομαι τον έρωτά μαςτα χαμένα όνειρά μαςκι η πληγή ξαναματώνειμέσα στη καρδιά Κι εσύ όλα απλά τα βλέπειςκαι για όλα λύση έχειςλες κι οι δυο είχαμε ζήσειμόνο μια βραδιά Ποια εσύ που έχεις μάθει μονάχα να λεςπου χωρίς να'χω φταίξει με καιςκι έχεις φύγει χωρίς ενοχές Ποια εσύ που πατάς τόσους όρκους ζωήςπου πεθαίνω κι αδιαφορείςνα τα λες όλα αυτά πώς μπορείς and the translation: I cant sleep again Your thought has been killing me I'll stay up again, in the empty houseand you want me to forget(you want me to) react in another wayand you say that if I don't change I'll go crazy Who, you? That you've only learned to saythat you burn me without bein my faultthat you've left without feeling guilty Who, you? That you stepped on so many vows of lifethat I die and you dont carehow can you say all this? Who you I think of our loveour lost dreamsand the wound bleeds againin my heartand you just see all thatand you got a solution for everythinglike we've only shared an one night stand Who, you? That you've only learned to saythat you burn me without bein my faultthat you've left without feeling guilty Who, you? That you stepped on so many vows of lifethat I die and you dont carehow can you say all this? Who you

Βρέχει, έλα και κανε μου παρεα κι αγκαλιά, σώμα με σώμα, να μην ποτίζεται του φόβου μας το χώμα και να ζεσταίνουν οι ανάσες την καρδιά· σκληρή η αλήθεια που τη λένε μοναξιά. Βρέχει, τους κεραυνούς και τις σιωπές ποιος τα αντέχει· πονούν τα λάθη μαζί με τα σωστά, τώρα πια. Πες μου αν με αρνείσαι, ή η αγάπη μου είσαι κι αν ακόμα σ'έχω, να ξέρω αν ζω. Σαν παιδί που κλαίει κι η βροχή μου φταίει, σε αθωώνω για να επιζώ. Πες μου αν με σβήνεις, ή τη φλόγα πίνεις και μεθάς με μένα όπως εγώ. Μα άμα βρει μαχαίρι, το δικό σου χέρι, πώς να κάνει ξέρει το Ένα, μισό. Βρέχει, ο ουρανός είναι μεγάλος κι εχθρικός. Κάνω ένα βήμα, όμως ξανάρχεται του πανικού το κύμα· αλλάζεις χρώματα και κρύβεις κάθε φως, αν κάποιου άλλου τώρα είσαι θησαυρός. Πες μου αν με αρνείσαι, ή η αγάπη μου είσαι κι αν ακόμα σ'έχω, να ξέρω αν ζω. Σαν παιδί που κλαίει κι η βροχή μου φταίει, σε αθωώνω για να επιζώ. Πες μου αν με σβήνεις, ή τη φλόγα πίνεις και μεθάς με μένα όπως εγώ. Μα άμα βρει μαχαίρι, το δικό σου χέρι, πώς να κάνει ξέρει το Ένα, μισό. Άκου, Είν' η φωνή μου που παλεύει από κάπου, μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός· πες μου πώς...

Ήμουν απ' τη φύση μου παιδί Ονειροπαρμένο Έψαχνα στα σύννεφα βροχή Ποτέ μου δεν την είχα φοβηθεί Κι έτρεχα ο ήλιος πριν να βγει Να τον περιμένω Χάζευα ορίζοντες μακριά Κι είχα για πυξίδα στο μυαλό μου την καρδιά Πάθημα Το κάθε λάθος μάθημα Που κάθε παραστράτημα Είχε μια τιμή Πάθημα Και μάθημα το μάθημα Ψήλωνα σ' ανάστημα Πέταγα στη γη Με φέραν όλα σε σένα Χαμένα ή κερδισμένα Όταν αργούνε τα τρένα Σταθμός μου να 'σαι εσύ Χαμένα ή κερδισμένα Θα έχεις δίπλα σου εμένα Ταξίδια ονειρεμένα πάνε οι τολμηροί Κι έτσι όπως παρέμεινα παιδί Ονειροπαρμένος Σκάρτος χαρακτήρας δηλαδή Που πάντα αψηφάει τη λογική Όσο προκαλούσα τη ζωή Ήμουν κερδισμένος Κι όταν το σκεφτόμουν δυο φορές Γινόντουσαν φαρμάκι στην καρδιά μου οι χαρές Πάθημα Το κάθε λάθος μάθημα Που κάθε παραστράτημα Είχε μια τιμή Πάθημα Και μάθημα το μάθημα Ψήλωνα σ' ανάστημα Πέταγα στη γη Με φέραν όλα σε σένα Χαμένα ή κερδισμένα Όταν αργούνε τα τρένα Σταθμός μου να 'σαι εσύ Χαμένα ή κερδισμένα Θα έχεις δίπλα σου εμένα Ταξίδια ονειρεμένα πάνε οι τολμηροί Με φέραν όλα σε σένα Χαμένα ή κερδισμένα Όταν αργούνε τα τρένα Σταθμός μου να 'σαι εσύ Χαμένα ή κερδισμένα Θα έχεις δίπλα σου εμένα Ταξίδια ονειρεμένα πάνε οι τολμηροί Ημούν απ τη φύση μου παιδί Ονειροπαρμένο