Στη Μακεδονία του παλιού καιρού γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου μου 'στησε κουβέντα στις εξοχές κι έκανε νυχτέρια με μάγισσες Αχ Μακεδονία χιλιόμορφη γιατί κλαις και λιώνεις σαν το κερί έχω γιο μονάκριβο η καψερή κι έχει φύγει για την ανατολή Τον προσμένουν κίνδυνοι και χωσιές λόγια ανθρώπων μαύρα και συμφορές μοναχός τ' αντέχει και τα περνά τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα Στη Μακεδονία του παλιού καιρού γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου στο φεγγάρι ψάχνει για μάγισσες στ' όνειρό της φέρνει τους Έλληνες

Απ' όλες τις γυναίκες των φίλων μου Ποια είναι η πιο αγγελική; Ποια του κρατάει το χέρι πάντα στην καρδιά; Ποια τον ακούει απ' όλες πιο προσεκτικά; Ποια όταν μαζί του διαφωνεί κάνει καλά Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά; Δεν είναι η γυναίκα του Μηνά Ούτ' η γυναίκα του Ιωσήφ Του Δημητράκη, του Θανάση, του Αλέξη, του Κοσμά Δεν είν' του Σπόγγου Ούτε του Παπαδάκη, ούτε του Κώστα Ρόκκου Ούτε του Γιάννη του τενίστα ή του χαμένου του Βουρνά Είν' η γυναίκα του Πατώκου Απ' όλες τις γυναίκες των φίλων μου Ποια τον φροντίζει πιο καλά; Ποια μαγειρεύει μόνο συνταγές κρυφές; Ποια υφαίνει τις νυχτερινές του φορεσιές; Ποια του χορεύει με παλιές μας μουσικές Και ρίχνει και σε μας κλεφτές ματιές; Δεν είναι καμιά πλατινέ ξανθιά Ούτε κανένα κοκαλιάρικο μοντέλο Ούτε φοιτήτρια μ' αρβύλες και γυαλιά Δεν είν' σαν τη Ροζίτα Σώκου Σα φελάχα του Μαρόκου Δεν διαθέτει μουστακάκι όπως η κυρία Λουκά Είν' η γυναίκα του Πατώκου Απ' όλες τις γυναίκες των φίλων μου Ποια είν' η πιο εμπνευστική; Ποια βγάζει αστράκια απ' τη σκληρή τη μοναξιά; Και μελωδίες από τα χείλια τα σφιχτά; Ποια εγκυμονεί τα ομορφότερα μωρά Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά; Δεν την εξέρουν στα περιοδικά Δεν είναι η Όλιβ του Ποπάυ Του Κωστόπουλου η γυναίκα Ή ο άντρας του Ρουβά Δεν είναι σύζυγος Πασόκου Σιωπηλή του Αγγελόπουλου Δεν είναι θεωρία μέσα σ' άρρωστα μυαλά Είν' η γυναίκα του Πατώκου

Η μηχανή του χρόνου με παίρνει μ' αφήνει, μου δείχνει με χάνει. Η μηχανή του χρόνου φοβίζει, γυρνάει, μαθαίνει, ζευγάρια χωρίζει. Η μηχανή του χρόνου, η μηχανή του χρόνου. Κάθε αγάπη και έρωτα, πόλεμο ειρήνη και πείνα και πλούτη, κάθε αστρόνειρο, ελπίδα, γεράματα, νιάτα και ψέμα ρυθμίζει. Η μηχανή του χρόνου, η μηχανή του χρόνου.

Love goes away hides itself under the snow Fleeing from the fires Those fires that have been chasing it for years Either they are ours, or strangers' or old And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire For so many years the anger of the world Have been closing and opening deeper wounds In Agrigento they pulled my eye off In Syracuse they steal hearts And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire .

Έκλεισα τις κλειδαριές που' χα αφήσει στο κορμί και στην ψυχή μου Κι είπα εκατό φορές πως κανένας δε θα μπει μες στη ζωή μου Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς... Κι έτσι είχα φωνάξει, πριν να μ'αρνηθείς... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Έκλεισα τις κλειδαριές και κανένας άλλος μέσα μου δε θα 'ρθει Θα μετράω τις πληγές έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη Κι είν' η θύμησή σου, το κρεβάτι μου... Είσαι τ' όνειρό μου κι η απάτη μου... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Κι εσύ που ρίχνεις τις ζαριές και σπας τις κλειδαριές, τι ξέρεις από φόβο; Δειλά και ύπουλα γλιστράς, καθρέφτες δεν κοιτάς... Εσύ δεν ξέρεις ν' αγαπάς! Έκλεισα τις κλειδαριές Πιο κοντά μου θα σε φέρνει η απουσία. Της ελπίδας οι φωνές δίνουνε και στη σιωπή σου άλλη αξία Ό, τι μεγαλώνει μέσα μου είσαι εσύ... Δεν κοιτάω, σε βλέπω, σε ρωτάω γιατί... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι...

Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης Όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας

Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη Αχ το φεγγάρι που έσβησε τ' ασημένιο φεγγάρι η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα χαρές που βουλιάξατε πνιγμένες χαρές μου Ζωή μου που καίγεσαι στον κίτρινο αέρα η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα Εγώ θα είμαι πολύ μακριά Και θα πιστέψεις πως δε χωράνε Δύο αγάπες σε μια καρδιά Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα Τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα Πάντα με μάσκα εσύ μιλούσες Κι ήθελες να 'χεις δυο αγκαλιές Μα που το βρήκες αυτό γραμμένο Εσύ να παίζεις με δυο καρδιές Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα Τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα