Ase Me Na Kano Lathos - Vasilis Papakonstadinou

Σε ψάχνω μέσα μου ξανά, δεν είσαι εδώ Εσύ σε λάθος αγκαλιά, κομμάτια εγώ Η απουσία σου γκρεμός κι ούτε ένα φως Και στην ψυχή μου διαρκώς χειμώνας καιρός Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει το χθες Κομμάτια σπασμένο γυαλί Σε λάθος κρεβάτι κοιμάσαι κι εγώ Σε θέλω απόψε πολύ Υπάρχουν στιγμές που μέσα σου κλαις Κι ο πόνος σε κόβει στα δυό Το ξέρω δυο ψεύτικες ζούμε ζωές Μα άσε με να σ' αγαπώ Άσε με να σ' αγαπώ Άσε με να σε προσέχω σαν τα μάτια μου Κι ας μαζεύω ένα - ένα τα κομμάτια μου Άσε με να σε προσέχω, να σε νοιάζομαι Όπως η βροχή το χώμα σε χρειάζομαι Σε χρειάζομαι Στα όνειρα μου δεν μπορώ να υποχωρώ Διεκδικώ τον ουρανό σ' ένα σου βλέμμα εγώ Η αγκαλιά σου φυλακή κι ανήκω εκεί Κι αν δε μου δώσεις τα κλειδιά θα σπάσω την κλειδαριά Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει το χθες Κομμάτια σπασμένο γυαλί Σε λάθος κρεβάτι κοιμάσαι κι εγώ Σε θέλω απόψε πολύ Υπάρχουν στιγμές που μέσα σου κλαις Κι ο πόνος σε κόβει στα δυό Το ξέρω δυο ψεύτικες ζούμε ζωές Μα άσε με να σ' αγαπώ Άσε με να σ' αγαπώ Άσε με να σε προσέχω σαν τα μάτια μου Κι ας μαζεύω ένα - ένα τα κομμάτια μου Άσε με να σε προσέχω, να σε νοιάζομαι Όπως η βροχή το χώμα σε χρειάζομαι Σε χρειάζομαι Σε ψάχνω μέσα μου ξανά, δεν είσαι εδώ

Τι συμβαίνει και στο τέρμα το φιλί κυλάει σαν κέρμα Ποιος εχθρός μας έχει τύχει και υψώνεις τέτοια τείχη Εμπρηστής ονείρου μοιάζεις με τον τρόπο που κοιτάζεις μια εμένα μια την ώρα και μετά την κατηφόρα Τι συμβαίνει τι αλλάζει και το πλοίο μας βουλιάζει Ποιους ορίζοντες ανοίγεις και μου λες πως θες να φύγεις θα φανεί στο τρίτο κύμα ποιος ο θύτης ποιος το θύμα στις τυφλές σου τις παγίδες πιο αργά θα δειςτι είδες Απόψε να γράψεις λάθος να κάψεις αυτό το πάθος κι αν κλάψω και πω και κάτι ας όψεται η αγάπη κάποια μέρα θα μου πεις συγγνώμη λάθος μα πριν έρθεις να με βρεις να γράψεις λάθος Τι συμβαίνει ποιον δικάζεις και με τύψεις κουβεντιάζεις που πηγαίνεις τις στιγμές σου με φρουρά τις άμυνες σου Της καρδιάς τους κόμπους λύνεις το κεφάλαιό μας κλείνεις Στις τυφλές σου τις παγίδες πιο αργά θα δεις . τι είδες Απόψε να γράψεις λάθος να κάψεις αυτό το πάθος κι αν κλάψω και πω και κάτι ας όψεται η αγάπη κάποια μέρα θα μου πεις συγνώμη λάθος μα πριν έρθεις να με βρεις να γράψεις λάθος Απόψε να γράψεις λάθος να κάψεις αυτό το πάθος κι αν κλάψω και πω και κάτι ας όψεται η αγάπη κάποια μέσα θα μου πεις συγνώμη λάθος μα πριν έρθεις να με βρεις να γράψεις λάθος (απόψε να γράψεις λάθος να κάψεις αυτό το πάθος κι κλάψω και πω και κάτι σε όψεται η αγάπη κάποια μένα θα μου πεις συγνώμη λάθος μα πριν έρθεις να με βρεις να γραψεις λάθος απόψε να γράψεις λάθος)

Στην άσφαλτο κουρσάρος με καράβι τη μοτοσυκλέτα, παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό. Στα 18 σου έσπασες τα φρένα, ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα. Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος, ο κόσμος όλος χίλια κυβικά. Είσαι αγριεμένος, είσαι κουρασμένος, έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη. Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος. Από παρέες τριγυρισμένος, δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν. Και η ζωή να περνάει λαθραία, μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς και το ταξίδι ξαναρχίζεις. Το δάχτυλο στο φρένο κοκαλωμένο, μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου, πλάι στα χίλια, στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου. Μονάχος χάραμα, χάραμα στη λεωφόρο και περιμένεις ασθενοφόρο από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Ποτέ του δεν κατάφερε Να βγει σε μια λιακάδα Και ζει μ' ό,τι περίσσεψε Από ένα σκάρτο ποίημα Τα πρωινά σηκώνεται Με μια βαριά ζαλάδα Και λέει πως τον ξύπνησε Ένα μεγάλο κύμα Κρεμάει τις αφίσες του Στα παράθυρά του Κρύβει το φως Μα κρύβει κι όλα τ' άλλα Γιατί το μόνο που λαχτάρησε Ως λάφυρά του Είναι μια θάλασσα Να φτάνει ως τη σκάλα Βάζει σημάδια με στιλό Πάνω στον τοίχο του Μετράει το ύψος του Που πόντο-πόντο χάνει Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει Απ' τον ύπνο του Στέκεται όρθιος Και τρυπάει το ταβάνι Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες. Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να