Heretismata - Vasilis Papakonstadinou

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Ποτέ του δεν κατάφερε Να βγει σε μια λιακάδα Και ζει μ' ό,τι περίσσεψε Από ένα σκάρτο ποίημα Τα πρωινά σηκώνεται Με μια βαριά ζαλάδα Και λέει πως τον ξύπνησε Ένα μεγάλο κύμα Κρεμάει τις αφίσες του Στα παράθυρά του Κρύβει το φως Μα κρύβει κι όλα τ' άλλα Γιατί το μόνο που λαχτάρησε Ως λάφυρά του Είναι μια θάλασσα Να φτάνει ως τη σκάλα Βάζει σημάδια με στιλό Πάνω στον τοίχο του Μετράει το ύψος του Που πόντο-πόντο χάνει Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει Απ' τον ύπνο του Στέκεται όρθιος Και τρυπάει το ταβάνι Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες. Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να

Στην άσφαλτο κουρσάρος με καράβι τη μοτοσυκλέτα, παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό. Στα 18 σου έσπασες τα φρένα, ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα. Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος, ο κόσμος όλος χίλια κυβικά. Είσαι αγριεμένος, είσαι κουρασμένος, έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη. Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος. Από παρέες τριγυρισμένος, δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν. Και η ζωή να περνάει λαθραία, μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς και το ταξίδι ξαναρχίζεις. Το δάχτυλο στο φρένο κοκαλωμένο, μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου, πλάι στα χίλια, στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου. Μονάχος χάραμα, χάραμα στη λεωφόρο και περιμένεις ασθενοφόρο από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.