O Mavros Gatos - Vasilis Papakonstadinou

Sino me llamas no llamo No te voy a decir Lo que siento por ti Mejor así nos quedamo' Pa que vamos a sufrir Si ya se que tu y yo No funcionamo' Ya no te enamores Que tú no eres mi gato Porque es más rico Sí nos comemo' Y nos vamo' Sino me llamas no llamo No te voy a decir Lo que siento por ti Mejor así nos quedamo' Pa que vamos a sufrir Si ya se que tu y yo No funcionamo' Ya no te enamores Que yo no soy tu gato Porque es más rico Si nos comemo' Y nos vamo' Ye' Papi no quiero drama Tú tienes mala fama Pero que rico me rompe en la cama Acelérame el cora Como si fuera un carro de alta gama Y guíame por el poblado Me gusta que me coma' Aunque no seas mi gato Tranquilo yo te comparto Y si tienes gatita No te delato Relax yo chilling Cuando me enrola un phillie No flowers like Miley Ye' Sino me llamas no llamo No te voy a decir Lo que siento por ti Mejor así nos quedamo' Pa que vamos a sufrir Si ya se que tu y yo No funcionamo' Ya no te enamores Que yo no soy tu gato Porque es más rico Si nos comemo' Y nos vamo' Adso alejandro mami Si ya se La relación no funcionó Pero eso no quiere decir Que no te pueda volver a comer Como novios nos odiamos Pero en el fondo me caes bien Mejor vieja conocida Qué nueva por conocer Tu eres muy buena en la cama Pero sigues siendo una mala mujer No puede ser Que después de tanto tiempo Se nos jodio todo Baby ya no hay modo Sino me llamas no llamo No te voy a decir Lo que siento por ti Mejor así nos quedamo' Pa que vamos a sufrir Si ya se que tu y yo No funcionamo' Ya no te enamores Que tú no eres mi gato Porque es más rico Si nos comemo' Y nos vamo'

Estoy muy solo y triste acá en este mundo abandonado Tengo una idea: es la de irme al lugar que yo más quiera Me falta algo para ir, pues caminando yo no puedo Construiré una balsa y me iré a naufragar Tengo que conseguir Mucha madera Tengo que conseguir De donde pueda Y cuando mi balsa está lista, partiré hacia la locura Con mi balsa Yo me iré A naufragar Tengo que conseguir Mucha madera Tengo que conseguir De donde pueda Y cuando mi balsa está lista, partiré hacia la locura Con mi balsa Yo me iré A naufragar Con mi balsa Yo me iré A naufragar Con mi balsa Yo me iré A naufragar A naufragar A naufragar

Στην άσφαλτο κουρσάρος με καράβι τη μοτοσυκλέτα, παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό. Στα 18 σου έσπασες τα φρένα, ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα. Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος, ο κόσμος όλος χίλια κυβικά. Είσαι αγριεμένος, είσαι κουρασμένος, έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη. Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος. Από παρέες τριγυρισμένος, δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν. Και η ζωή να περνάει λαθραία, μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς και το ταξίδι ξαναρχίζεις. Το δάχτυλο στο φρένο κοκαλωμένο, μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου, πλάι στα χίλια, στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου. Μονάχος χάραμα, χάραμα στη λεωφόρο και περιμένεις ασθενοφόρο από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Ποτέ του δεν κατάφερε Να βγει σε μια λιακάδα Και ζει μ' ό,τι περίσσεψε Από ένα σκάρτο ποίημα Τα πρωινά σηκώνεται Με μια βαριά ζαλάδα Και λέει πως τον ξύπνησε Ένα μεγάλο κύμα Κρεμάει τις αφίσες του Στα παράθυρά του Κρύβει το φως Μα κρύβει κι όλα τ' άλλα Γιατί το μόνο που λαχτάρησε Ως λάφυρά του Είναι μια θάλασσα Να φτάνει ως τη σκάλα Βάζει σημάδια με στιλό Πάνω στον τοίχο του Μετράει το ύψος του Που πόντο-πόντο χάνει Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει Απ' τον ύπνο του Στέκεται όρθιος Και τρυπάει το ταβάνι Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες. Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζωνη μου σφιγμένο ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι. Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια: Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζωσει, κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει. Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε. ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε. Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο. Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο. Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει, είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις. Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ'το. Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζωνη μου σφιγμένο, που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου, κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...