Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε Μου 'λεγε πώς καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν όταν η ζάλη μ' όνειρα περίεργα τους κυκλώνει Μου 'λεγε ακόμα ότι είδε αυτός μια νύχτα που 'χε πιει πως πάνω σ' άτι εκάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης και πίσωθε του ετρέχανε γοργόνες με φτερά σαν πάμε στ' Άντεν μου 'λεγε κι εσύ θα δοκιμάσεις Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμες ξυραφιών και του 'λεγα πως το χασίς τον άνθρωπο σκοτώνει και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά με το 'να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ Ρετζίνα στη Μαρσίλια για να φυλάξει εμένα από έναν Ισπανό έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια Μια μέρα τον αφήσαμε στεγνό απ' τον πυρετό πέρα στην Άπω Ανατολή να φλέγεται να λιώνει θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουίλ και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη

Στην άσφαλτο κουρσάρος με καράβι τη μοτοσυκλέτα, παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό. Στα 18 σου έσπασες τα φρένα, ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα. Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος, ο κόσμος όλος χίλια κυβικά. Είσαι αγριεμένος, είσαι κουρασμένος, έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη. Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος. Από παρέες τριγυρισμένος, δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν. Και η ζωή να περνάει λαθραία, μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς και το ταξίδι ξαναρχίζεις. Το δάχτυλο στο φρένο κοκαλωμένο, μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου, πλάι στα χίλια, στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου. Μονάχος χάραμα, χάραμα στη λεωφόρο και περιμένεις ασθενοφόρο από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Ποτέ του δεν κατάφερε Να βγει σε μια λιακάδα Και ζει μ' ό,τι περίσσεψε Από ένα σκάρτο ποίημα Τα πρωινά σηκώνεται Με μια βαριά ζαλάδα Και λέει πως τον ξύπνησε Ένα μεγάλο κύμα Κρεμάει τις αφίσες του Στα παράθυρά του Κρύβει το φως Μα κρύβει κι όλα τ' άλλα Γιατί το μόνο που λαχτάρησε Ως λάφυρά του Είναι μια θάλασσα Να φτάνει ως τη σκάλα Βάζει σημάδια με στιλό Πάνω στον τοίχο του Μετράει το ύψος του Που πόντο-πόντο χάνει Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει Απ' τον ύπνο του Στέκεται όρθιος Και τρυπάει το ταβάνι Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες. Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια. Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο. Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια. Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει, κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει, "ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; " Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη. Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει. Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ'το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ' αχαμνά του Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω; φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό. Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά Βάρκα του βάλτου ανάστροφη φτενή δίχως καρένα σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.