Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια. Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο. Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια. Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει, κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει, "ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; " Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη. Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει. Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ'το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.

Uno, dos y tres Tres banderilleros en el redondel Sin las banderillas, tres banderilleros Solo tres monteras, tras los burladeros Uno, dos y tres Luego tres capotes en el redondel Puntos cardinales De una geografía de sol y de sangre Y el toro en el Sur Una media luna sobre su testú Uno, dos y tres El toro no sabe cómo obedecer Las manos en llama El uno lo llama, pero no lo espera En un burladero tiembla una montera Y el dos que lo cita ni lo quiere ver Coraje, coraje Cornadón de rabia, burladero al aire Y la voz del tres: "¡Toro, toro, eh!" Patas y pitones en busca del tres Pero el tres espera y Uno, dos y tres Con tres capotazos le para los pies Punta de percal, mano burladora Sal torero, sal ahora Y cuando el torero llamando, citando ¡Fuerza la arrancada del toro! Y parando, temple a la embestida Mandando, marcando salida, burlando cornada Uno, dos y tres Son de nuevo tres Tres banderilleros Solo tres monteras tras los burladeros Uno, dos y tres Capotes al quite en el redondel Y uno, dos y tres Capotes al quite en el redondel Y uno, dos y tres Capotes al quite en el redondel

La luna vino a la fragua Con su polisón de nardos El niño la mira, mira El niño la está mirando En el aire conmovido Mueve la luna sus brazos Y enseña, lúbrica y pura Sus senos de duro estaño Huye luna, luna, luna Si vinieran los gitanos Harían con tu corazón Collares y anillos blancos Niño, déjame que baile Cuando vengan los gitanos Te encontrarán sobre el yunque Con los ojillos cerrados Huye luna, luna Luna, que ya siento sus caballos Niño, déjame No pises mi blancor almidonado El jinete se acercaba Tocando el tambor del llano Dentro de la fragua, el niño Tiene los ojos cerrados Por el olivar venían Bronce y sueño, los gitanos Las cabezas levantadas Y los ojos entornados ¡Cómo canta la zumaya! Ay, ¡cómo canta en el árbol! Por el cielo va la luna Con un niño de la mano Dentro de la fragua lloran Dando gritos, los gitanos El aire la vela, vela El aire la está velando

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζωνη μου σφιγμένο ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι. Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια: Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζωσει, κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει. Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε. ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε. Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο. Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο. Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει, είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις. Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ'το. Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζωνη μου σφιγμένο, που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου, κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια. Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο. Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια. Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει, κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει, "ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; " Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη. Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει. Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ'το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.