Στιγμές αν σ' αγαπώ μη μου θυμώνεις μόνο στιγμές είναι δικές μου γιατί ο χρόνος μεσ' τα ρολόγια τρέχει σαν γοργό ελάφι τη μια είσαι φίλος του, την άλλη στέκεις μόνος Κι ένας σωρός αιτίες ένας σωρός με λάθη δε μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη ένας σωρός αιτίες δικά σου και δικά μου λάθη δε μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη Στιγμές λοιπόν σαν θα 'ρθουν να τις ζήσεις μη τις χαλάσεις γι' αγωνίες για το μέλλον στα λέω εγώ στιγμές που σ' έχω αγαπήσει άμα τις ζεις δε θα φοβάσαι μη με χάσεις

Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν. Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν, να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν. Κι όμως να κι ανδρειωμένοι τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά: "Μολών Λαβέ". Δεν είναι μύθος μη γελιέστε, στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε σε τούτους τους άμοιρους καιρούς. Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε να ξημερώσει κι η μέρα φοβότανε λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν'ανατείλει να μη δει το κακό που ερχότανε. Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους αισθανθήκαν το μεγαλο κακό τις χιλιάδες ανάσες και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Πατρίδα μου αγαπημένη ποιά κατάρα σε βαραίνει πόση ερημιά. Τα παιδιά σου διαλεγμένα σ' ενα θάνατο ταγμένα μές' τη μοναξιά. Πατρίδα μου ... Που είστε παλικάρια? Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει για το χάραμα χρώματα λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει να μη δούμε το αίμα στα σώματα ουρλιαχτά που φωνάξαν "ΑΕΡΑ" θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα τη χαμένη πατρίδα. Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη και δοξασμένη πόσο σ' αγαπώ Οι ήρωες που μας ζητάνε να μη δώσουμε να φάνε κι άλλο μέρτικο. Πατρίδα μου ... Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε. Στης κορφής της γνώσης, ναι σταθήκαμε. Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι

Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και στεριά δεν είμαι ούτε αέρας είμαι ό, τι άλλαξα και ό, τι βρήκα και φορώ στη στιγμή μιας μέρας Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και βουνό δεν είμαι και κανένας δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να εξηγώ είμαι η στιγμή μιας μέρας Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης Δεν είμαι σύννεφα δεν είμαι ούτε ουρανός δεν έχω και φεγγάρι τι θες να σου 'δινα πώς θες να γίνω όλα αυτά που η ζωή θα πάρει Δεν είμαι μάγισσα ούτε πριγκίπισσα λοιπόν δεν είμαι παραμύθι δεν κατάλαβα γιατί να έχω ρόλο εγώ είμαι η στιγμή που λείπει Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης (Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ) Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης

Βγες απ' το σακάκι που σου πήρα βγες απ' την αγάπη που σου είχα βγες από τα χέρια που σ' αγκάλιαζαν ως χθες από το χρώμα που 'χει η θάλασσα βγες Βγες απ' την μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ Βγες Εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τα νησιά που πήγαμε μαζί τα σινεμά που δάκρυσε η ψυχή από το βλέμμα που σου γιάτρεψε πληγές από το δέρμα που σε λάτρεψε βγες Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσεμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπον η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά