Μέσα στο έρημο σπίτι το ταβάνι κοιτώ και κοιτάζοντας φτιάχνω κύκλους από καπνό κι όπως πηγαίνουν ψηλά γίνονται ανάσα ξανά κλαίνε οι τέσσερις τοίχοι κλαίω μαζί τους κι εγώ το δωμάτιο με πνίγει μα σε ποιον να το πω κι ως το ταβάνι είναι πια γεμάτο από μοναξιά όσο μόνος νιώθεις τόσο μόνη νιώθω κι εγώ σε χρειάζομαι σε χρειάζομαι κάπως έτσι εγω φαντάζομαι θα 'ναι για μας η μελωδία της μοναξιάς μες στο αμάξι μου κλεισμένη ώρες τώρα οδηγώ στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένη γυρνώ μα δεν υπάρχει ψυχή η πόλη αυτή είναι νεκρή άνοιξε το ράδιο σου παίζει απόψε για μας τη μελωδία της μοναξιάς Μέσα στο έρημο σπίτι το ταβάνι κοιτώ και κοιτάζοντας φτιάχνω κύκλους από καπνό

Με πίρες κάποτε απ' το χέρι, και δε σε ρώτησα πού πάνε σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου Κλείδωσες δυο φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχτα μου και το μυαλό μου με μια τρεμούλα μ' ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ' έβαλαν στη μέση εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε βλέπαν τον καημό σου κι όλες στο μάτι είχαν βάλεi να ρίξουνε τον αρχηγό σου Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ' αύριο πια δικό μου τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μες στα τραγούδια τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να βρω δίκια τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ' αρχηγλίκια

Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και στεριά δεν είμαι ούτε αέρας είμαι ό, τι άλλαξα και ό, τι βρήκα και φορώ στη στιγμή μιας μέρας Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και βουνό δεν είμαι και κανένας δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να εξηγώ είμαι η στιγμή μιας μέρας Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης Δεν είμαι σύννεφα δεν είμαι ούτε ουρανός δεν έχω και φεγγάρι τι θες να σου 'δινα πώς θες να γίνω όλα αυτά που η ζωή θα πάρει Δεν είμαι μάγισσα ούτε πριγκίπισσα λοιπόν δεν είμαι παραμύθι δεν κατάλαβα γιατί να έχω ρόλο εγώ είμαι η στιγμή που λείπει Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης (Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ) Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης

Βγες απ' το σακάκι που σου πήρα βγες απ' την αγάπη που σου είχα βγες από τα χέρια που σ' αγκάλιαζαν ως χθες από το χρώμα που 'χει η θάλασσα βγες Βγες απ' την μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ Βγες Εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τα νησιά που πήγαμε μαζί τα σινεμά που δάκρυσε η ψυχή από το βλέμμα που σου γιάτρεψε πληγές από το δέρμα που σε λάτρεψε βγες Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσεμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπον η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά