Βρέχει, έλα και κανε μου παρεα κι αγκαλιά, σώμα με σώμα, να μην ποτίζεται του φόβου μας το χώμα και να ζεσταίνουν οι ανάσες την καρδιά· σκληρή η αλήθεια που τη λένε μοναξιά. Βρέχει, τους κεραυνούς και τις σιωπές ποιος τα αντέχει· πονούν τα λάθη μαζί με τα σωστά, τώρα πια. Πες μου αν με αρνείσαι, ή η αγάπη μου είσαι κι αν ακόμα σ'έχω, να ξέρω αν ζω. Σαν παιδί που κλαίει κι η βροχή μου φταίει, σε αθωώνω για να επιζώ. Πες μου αν με σβήνεις, ή τη φλόγα πίνεις και μεθάς με μένα όπως εγώ. Μα άμα βρει μαχαίρι, το δικό σου χέρι, πώς να κάνει ξέρει το Ένα, μισό. Βρέχει, ο ουρανός είναι μεγάλος κι εχθρικός. Κάνω ένα βήμα, όμως ξανάρχεται του πανικού το κύμα· αλλάζεις χρώματα και κρύβεις κάθε φως, αν κάποιου άλλου τώρα είσαι θησαυρός. Πες μου αν με αρνείσαι, ή η αγάπη μου είσαι κι αν ακόμα σ'έχω, να ξέρω αν ζω. Σαν παιδί που κλαίει κι η βροχή μου φταίει, σε αθωώνω για να επιζώ. Πες μου αν με σβήνεις, ή τη φλόγα πίνεις και μεθάς με μένα όπως εγώ. Μα άμα βρει μαχαίρι, το δικό σου χέρι, πώς να κάνει ξέρει το Ένα, μισό. Άκου, Είν' η φωνή μου που παλεύει από κάπου, μέσα σου να'ρθει, του πόθου συνεργός· πες μου πώς...

βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας, βροχή στη πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή και συ στα σύνορα, σ'ενα χαράκωμα, και γύρω θάνατος, ατέλειωτη βροχή, εγώ στα σύνορα σε κάποιο γράμμα μου, βαθειά στη χλένη σου, γλυκά να σε πονώ, και σύ στο σπίτι μας, παντού τα χνάρια σου, παντού τα μάτια σου, πληγές στο δειλινό βροχή και σήμερα, κι ούτε ένα γράμμα σου, κι ούτε ένα μήνυμα στο μαύρο ουρανό, φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου, φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό, φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου, φυλάξου αγόρι μου, από τον κεραυνό

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Τους μαθητές τους τρώει το στρες κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές Τους μαθητές τους τρώει το στρες κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες, Άλγεβρες, Γραμματικές. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Τους μαθητές τους τρώει το στρες τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές Τους μαθητές τους τρώει το στρες μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας κι οι στιγμές οι πιο γλυκές. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Με τίποτα. Μην βιάζεσαι τα χρόνια Γρήγορα περνούν Και οι πρώτες οι ρυτίδες Σε χρόνοι πίσω μας γυρνούν. Στα χρόνια τα μαθητικά. Στα χρόνια τα μαθητικά. Στα χρόνια τα μαθητικά. Στα χρόνια τα μαθητικά. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα. Δεν τα αλλάζω με τίποτα. Με τίποτα. Δεν τα αλλάζω με τίποτα.

Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και στεριά δεν είμαι ούτε αέρας είμαι ό, τι άλλαξα και ό, τι βρήκα και φορώ στη στιγμή μιας μέρας Δεν είμαι θάλασσα δεν είμαι ούτε και βουνό δεν είμαι και κανένας δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να εξηγώ είμαι η στιγμή μιας μέρας Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης Δεν είμαι σύννεφα δεν είμαι ούτε ουρανός δεν έχω και φεγγάρι τι θες να σου 'δινα πώς θες να γίνω όλα αυτά που η ζωή θα πάρει Δεν είμαι μάγισσα ούτε πριγκίπισσα λοιπόν δεν είμαι παραμύθι δεν κατάλαβα γιατί να έχω ρόλο εγώ είμαι η στιγμή που λείπει Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης (Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ) Αυτό είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'σαι ο κόσμος μου εσύ κι εγώ καθρέφτης Ναι, είμαι εγώ κι αν θες να 'ρθεις, να έρθεις θα 'μαι καθρέφτης σου εγώ για πάντα ψεύτης

Βγες απ' το σακάκι που σου πήρα βγες απ' την αγάπη που σου είχα βγες από τα χέρια που σ' αγκάλιαζαν ως χθες από το χρώμα που 'χει η θάλασσα βγες Βγες απ' την μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ Βγες Εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τα νησιά που πήγαμε μαζί τα σινεμά που δάκρυσε η ψυχή από το βλέμμα που σου γιάτρεψε πληγές από το δέρμα που σε λάτρεψε βγες Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσαμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπων η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά Βγες απ' τη μπαλάντα που αγαπήσεμε κι οι δυο απ' το για πάντα όταν σου είπα σ' αγαπώ βγες εδώ τελειώνει δυο ανθρώπον η καρδιά εδώ απ' τ' αστέρια της γκρεμίζεται η βραδιά