باز ای الهه ناز با دل من بساز کین غم جان گداز برود ز برم گر دل من نیاسود از گناه تو بود بیا تا ز سر گنهت گذرم باز می کنم دست یاری به سویت دراز بیا تا غم خود را با راز و نیاز ز خاطر ببرم گر نکند تیر خشمت دلم را هدف به خدا همچو مرغ پرشور و شعف به سویت بپرم آن که او ز غمت دل بندد چون من کیست؟ ناز تو بیش از این بهر چیست؟ آن که او ز غمت دل بندد چون من کیست؟ ناز تو بیش از این بهر چیست؟ تو الهه نازی در بزمم بنشین من تو را وفادارم بیا که جز این نباشد هنرم این همه بی وفایی ندارد ثمر به خدا اگر از من نگیری خبر نیابی اثرم

آخ دلم تنگه واسه خونه، خونم وسط شهر تهرونه توي اين غربت غم فراوونه آخ دلم تنگه واسه خونه توي اين غربت غم فراوونه آخ دلم تنگه واسه خونه آخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه واي دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه آخ امان از اين قلب ديوونه نميخواد ديگه آروم بمونه ميخواد يه سري بره به خونه سينه واسه دل مثل زندونه آخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه آخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه ياد دربند و ياد شمرونم قدر اونجا رو حالا ميدونم ميدونم اينجا فقط مهمونم به ياد اونجا دارم ميخونم آخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه واخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه آخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه واخ دلم تنگه واي دلم خونه تا كه اين غربت دشمن جونه

وقتي تو بستر بيماري ، بيقراري ميكردم از دستاي پاك عيسي ، طلب ياري ميكردم واسه بازگشت دوباره ، به يك ملت عاشق از دل آوازه خوني ، من پرستاري ميكردم ميگفتن كه گلنسا تو شاليزار دعا ميكاره جاي هر دونه گندم يه شمع نذري ميذاره ميگفتن دو كبوتر روي پرهاشون نوشتن خدا آوازه خونه ديرينه رو خونه مياره بازگشت دوباره من ، مثل معجزه ميمونه گرچه واسه زنده بودن ، عشقه بهترين بهونه مهتاب ، زير چادر غم واسه من لالايي ميخوند گل سرخ شب تا سحر، واسه پاسداري ميموند تو خيالم ، با همون دستهاي ناتوان و سردم 45 بهار عمرمو رو صحنه نقاشي كردم صداي گريه فرزندانمو وقتي شنيدم به خدا گفتم بزرگي از تو باشه برميگردم هموطن خوب ميدونستم تو واسم دعا ميكردي واسة سلامت من خدا رو صدا ميكردي شنيدم قربوني كردي توي خاك پاك ايران كه آوازه خون بمونه تا صداش نگيره پايان بازگشت دوباره من ، مثل معجزه ميمونه گرچه واسه زنده بودن ، عشقه بهترين بهونه هموطن خوب ميدونستي قلب بيمارم تو سينه ميتپه به عشقه اونكه هموطن هاشو ببينه واسه ملتي بخونه ، از غم دل ديوونه كه يه عمري عاشقونه ،خواستن كه آوازبخونه بازگشت دوباره من ، مثل معجزه ميمونه گرچه واسه زنده بودن ، عشقه بهترين بهونه بازگشت دوباره من ، مثل معجزه ميمونه گرچه واسه زنده بودن ، عشقه بهترين بهونه عشقه بهترين بهونه

بر تو و آن خاطر آسوده سوگند بر تو ای چشم گنه آلوده سوگند بر آن لبخند جادویی بر آن سیمای روشن که از چشمان تو افتاده آتش بر هستی من آه، آتش بر هستی من عمری هر شب در رهگذارم ماندم، چشم انتظارم شاید یک شب بیایی دردا تنهای تنها بگذشته بی تو شب ها در حسرت و جدایی عاشقی گم کرده ره، بی آشیانم مانده بر جا آتشی از کاروانم زین پس محزون و خاموشم عشقت خاکسترم کرد در دست باد پاییزی نشکفته پرپرم کرد آه، نشکفته پرپرم کرد عمری هر شب در رهگذارم ماندم، چشم انتظارم شاید یک شب بیایی دردا تنهای تنها بگذشته بی تو شب ها در حسرت و جدایی زین پس محزون و خاموشم عشقت خاکسترم کرد در دست باد پاییزی نشکفته پرپرم کرد آه، نشکفته پرپرم کرد نشکفته پرپرم کرد آه، نشکفته پرپرم کرد

قد و بالای تو رعنا رو بنازم تو گل باغ تمنّا را بنازم تو که با عشوه گری از همه دل میبری من و شیدا میکنی چرا نمیرقصی تو که با موی طلا قد و بالای بلا عشوه بر پا میکنی چرا نمیرقصی قد و بالای تو رعنا رو بنازم تو گل باغ تمنّا رو بنازم چو برقصی تو فریبا ببری از دل من تاب وتوانم چو خرامی ز تمنا فکنی برق هوس بر دل وجانم ز نگاهم چو گریزی تو پریزاده مگر خواب و خیالی چه شود گر که خرامی تو که شیرین تر از امید وصالی قد و بالای تو رعنا رو بنازم تو گل باغ تمنّا رو بنازم قد و بالای تو رعنا رو بنازم تو گل باغ تمنّا را بنازم ای سبک رقص بلا تو نکن ناز و بیا تو که در رقص ترب شعبده بازی ای گل عشق و صفا مرو از محفل ما تو که شاداب تر از هر گل نازی قد و بالای تو رعنا رو بنازم نو گل باغ تمنّا را بنازم چو برقصی تو فریبا ببری از دل من تاب وتوانم چو خرامی ز تمنّا فکنی برق هوس بر دل و جانم زنگاهم چو گریزی تو پریزاده مگر خواب و خیالی چه شود گر بخرامی تو که شیرین تر از امید وصالی قد و بالای تو رعنا رو بنازم تو گل باغ تمنا را بنازم قد و بالای تو رعنا رو بنازم نو گل باغ تمنا را بنازم

مهتاب ای مونس عاشقان روشنایی آسمان آه مهتاب ای چراغ آسمان روشنی بخش جان کو ماهم؟ نزدت چه شبها با او در آنجا بودیم فارغ ز دنیا، لبها به لبها بودیم با یکدگر ما پیش تو تنها بودیم مفتون و شیدا غرق تماشا بودیم مهتاب، امشب که پیش توام او رفته و من مانده ام، آه افسوس رفت و آن دوران گذشت سر نهم بر کوه و دشت از هجرش نزدت چه شبها با اون در آنجا بودیم فارغ ز دنیا، لبها به لبها بودیم با یکدگر ما پیش تو تنها بودیم مفتون و شیدا غرق تماشا بودیم