از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه اِنی رَایت دهراً من هِجرک القیامَه دارم من از فراقش در دیده صد علامت لَیست دُموع عَینی هذا لَنا العلّامَه عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی هر چند کآزمودم از وی نبود سودم مَن جرّب المُجرّب حلَّت به النَدامَه گفتم ملامت آید گر گِرد ِدوست گردم و الله ِما رَاینا حُباً بِلا مَلامه عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا فی بُعدها عذاب فی قُربها السلامه حافظ چو طالب آمد جامی به جان شیرین حتی یَذوق مِنهُ کاسا مِنَ الکَرامه عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی گر اوفتد به دستم آن میوه ِ رسیده بازآ که توبه کردیم از گفته و شنیده روزی کرشمهای کن ای یار برگزیده یاران چه چاره سازم با این دلِ رمیده شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده چون قطرههای شبنم بر برگ گل چَکیده وان رفتن خوشش بین وان گام ِ آرَمیده چون قطرههای شبنم بر برگ گل چَکیده صد ماه رو ز رَشکش جَیب ِ قُصَب دریده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم ناز بنیاد نکن تا نکنی بنیادم شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه شور شیرین منما تا نکنی فرهادم می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر سرمکش تا نکشد سر به فلک فریادم زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم طرّه را تاب مده تا ندهی بر بادم رخ برافروز که فارغ کنی برگ گلم قد برافراز که از سرو کنی آزادم یار بیگانه مشو یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم زلف را حلقه مکن زلف را حلقه مکن تا نکنی در بندم تا نکنی در بندم تا ندهی بر بادم بر بادم، بر بادم زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

(تقدیم به همه کردها) لای لای لا لا لای لا لای لای لا لا لا لا لا لا لای خانباجی مه ڕۆ خانباجی مه ڕۆ گوڵباجی چاوت ڕه شه به خوماره وه خانباجی لێوت په ڕی هه ناره وه خانباجی خانباجی مه ڕۆ خانباجی مه ڕۆ گوڵباجی لای لای لا لا لای لا لای لای لا لا لا لا لا لا لای خانباجی مه ڕۆ خانباجی مه ڕۆ گوڵباجی چاوت ڕه شه به خوماره وه خانباجی لێوت په ڕی هه ناره وه خانباجی خانباجی مه ڕۆ گوڵباجی مه ڕۆ خانباجی لای لای لا لا لای لا لای لای لا لا لا لا لا لا لای تو خوت قولی دە مه بێ وفا نیم بئ وفایی گه نه تو چائی خوئی قه سه مت ئەدتم تو شای دالاهوو یا میوانیم گەی یا میوانیم گەی یا میوانم بوو خدای بالی سر آگا لدڵ ها آگا لدڵ گم بسوز خانمان قه سه مت ئەدتم تو شای دالاهوو یا میوانیم گەی یا میوانم بوو یا میوانیم گەی یا میوانم بوو لای لای لا لا لای لا لای لای لا لا لا لا لا لا لای

از اینجا تا به بیرجند سه گُداره گُداره اولی نقش، نقش، نقش و نگاره گُداره دومی مخمل بپوشُم گُداره سومی دی، دی، دیداره یاره گل زردُم همه دردُم ز جفای تو شکوه نکردُم تو بیا تا دور تو گردُم، آآآآآآآآآآی ای یار جانی یار جانی دوباره بر نمی گردد دیگر جوانی ای بانوی من، بانوی من بیا یک دم بنشین رو، رو، رو زانوی من بیا تا گندم یک خوشه باشیم بیا تا آب یکرو، رو، رودخونه باشیم یکی صوفی شویم اندر خرابات یکی جارو کش می، می ، میخانه باشیم گل زردُم همه دردُم ز جفای تو ِِشِکوه نکردُم تو بیا تا دور تو گردُم، آآآآآآآآآآی ای یار جانی یار جانی دوباره بر نمی گردد دیگر جوانی ای بانوی من بانوی من بیا یک دم بنشین رو، رو، رو زانوی من ای یار جانی یار جانی دوباره بر نمی گردد دیگر جوانی ای بانوی من بانوی من بیا یک دم بنشین رو، رو، رو زانوی من

(اگر دستم رسد روزی، که انصاف از تو بستانم) (چراغ عهد ماضی را، چنین دستی برافشانم) چنانت دوست می دارم چنانت دوست می دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم (تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم) من آن مرغ سخندانم، که در خاکم رود صورت (که در خاکم رود صورت) هنوز آواز، هنوز آواز هنوز آواز و می آید به معنی از گلستانم رفیقانم سفر کردند هر یاری به اَقْصایی که هر کو رفت در عالم شنید آواز پنهانم (تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم) من آن مرغ سخندانم، که در خاکم رود صورت چنانت دوست می دارم چنانت دوست می دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم (تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم) هنوز آواز و می آید به معنی از گلستانم هنوز آواز و می آید به معنی از گلستانم