Όταν πεθάνω δεν θα 'χει φως, δεν θα 'μαι νέος και σουρωμενος
Στην καρέκλα θα 'μαι καθιστός, μην με ρωτάτε από που το ξέρω
Κανένας που αγάπησα δεν θα ζει και το τηλέφωνο δεν θα χτυπάει
Μπορεί να ζήσω μία καλή ζωή αλλά η ζωή μου θα μου το χρωστάει
Ήμουν στη 1η Δημοτικού σ' αυτή τη ανάμνηση πάμε πάλι
Η κούνια χτυπά το δόξα πατρί, κλειστό παιδί με ένα ανοικτό κεφάλι
Πρώτου το ξανακλεισουν οι γιατροί, πρώτου με κεντησουν με ράμματα
Μες το κρανίο μου βάλαν μολύβια και ένα σακουλάκι με γράμματα
Η μάνα μου έχει μόνο δύο παιδιά, εμένα με γέννησε η μουσική μου

Θα ακούσω την λουπα για δυο λεπτά μετά θα γυρίσω στην φυλακή μου
Αφήνω τις λέξεις να φύγουνε, να κάνουνε κάτι ομορφότερο
Κι από όσες λέξεις επιστρέφουν γράφω αυτές που με τρομάζουν περισσότερο
Μετά το live στο AirBnb όλα τα αδέρφια μου μαζεμένα
Τους πιο πολλούς είχα να δω καιρό, μα σήμερα είναι όλοι εδώ για μένα
Θα βγάλω μια φωτο αναμνηστική, μα η εικόνα το νόημα έχασε
Γιατί το καρέ δείχνει μόνο χαρά μα στ' αλήθεια ο πόνος μας έφτιαξε

Σαν τα ξύλα που χορεύουν στην φωτιά
Σαν τα φύλλα που παλεύουν στον βοριά
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Πόλη κρύα μαγεμένη και παλιά
Μα τα μάτια της σαν να 'ναι είναι ζωγραφιά
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω

Ήμουν στην 4η Δημοτικού κι η μπάλα μου χάθηκε μες τα αγκάθια
Η φύση μου παίρνει ότι αγαπώ και αφήνει στο σώμα μου δυο σημάδια
Το ένα από αυτά είναι ακόμα εκεί, θα μείνει στο δέρμα ώσπου να πεθάνω
Θυμίζει πως άξιζε η στιγμή, πως κάτι κερδίζω όταν κάτι χάνω

Παλεύω τον ήχο του ρολογιού
Όπως παλεύω με το κάπνισμα
Που κάτι κέρδισα όταν το 'κοψα
Μα και κάτι κέρδισα όταν τ' άρχισα
Και αυτός ο κανόνας ισχύει παντού
Εκτός απ' τις μέρες που βλέπω πάνω
Που μαύρα φορώ και παραμιλώ γιατί δεν κερδίζω εκεί μόνο χάνω
Αγόρασα ρούχα φανταχτερά, αγόρασα δέκα χιλιάδες χάντρες
Να κάνω μια βόλτα στην αγορά και να μ' αγαπήσουν γυναίκες και άντρες
Με ρώτησες πως νιώθω για όλα αυτά
Γιατί έχω αυτό που κάνεις δεν έχει
Και σου 'πα "καλά" μα νιώθω κενό γιατί η πληγή μου ακόμα τρέχει
Ακόμα το τραύμα δεν έχει κλείσει, καμία θεραπεία δεν με έχει πείσει
Κανένας πλανήτης δεν με χωρά, καμία κοινωνία να με κρατήσει
Κανένας μου στίχος δεν μ' αγαπά απλά με νοικιάζει για να μιλήσει
Και αφού ξεκινάμε από άλλη αρχή μόνο στο αντίο είμαστε όλοι ίσοι

Σαν τα ξύλα που χορεύουν στην φωτιά
Σαν τα φύλλα που παλεύουν στον βοριά
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Δεν μπορώ να ησυχάσω
Πόλη κρύα μαγεμένη και παλιά
Μα τα μάτια της σαν να 'ναι είναι ζωγραφιά
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω
Δεν μπορώ να τα ξεχάσω