Poso Kratai Ena Oniro - George Dalaras

Σε ρωτούσα συνέχεια Αν είναι όλα καλά και τι έχεις Σε ρωτούσα συνέχεια Και εσύ έκανες πως δεν προσέχεις Για τον κόσμο τον έξω ζευγάρι Που κοιμάται αγκαλιά στο φεγγάρι Μα εσύ τα έχεις βάλει μαζί μου Κλείνεις τον κύκλο σου μες στη ζωή μου Αν κουράστηκες, ποιος σε κρατάει; Η καρδιά σταματά να χτυπάει Φύγε γρήγορα αν όλα σου φταίνε Και κάποια μέρα τα ξαναλέμε Αν κουράστηκες, ποιος σε κρατάει; Όταν νοιάζεται κάποιος μιλάει Και δε λέει απλά θέλω χρόνο Πάρε όσο θέλεις και άσε με μόνο Σε ρωτούσα συνέχεια Αν χρειάζεται κάτι να αλλάξω Σε ρωτούσα συνέχεια Ποιο αστέρι τη νύχτα να ανάψω Για τον κόσμο τον έξω ζευγάρι Απ' αυτά που ζηλεύουν οι άλλοι Μα εσύ τα έχεις βάλει μαζί μου Νιώθεις πως πνίγεσαι μες τη ζωή μου Αν κουράστηκες, ποιος σε κρατάει; Η καρδιά σταματά να χτυπάει Φύγε γρήγορα αν όλα σου φταίνε Και κάποια μέρα τα ξαναλέμε Αν κουράστηκες, ποιος σε κρατάει; Όταν νοιάζεται κάποιος μιλάει Και δε λέει απλά θέλω χρόνο Πάρε όσο θέλεις και άσε μόνο Ποιος,ποιος σε κρατάει; Ποιος,ποιος σε κρατάει; Φύγε γρήγορα αν όλα σου φταίνε Και κάποια μέρα τα ξαναλέμε Αν κουράστηκες, ποιος σε κρατάει; Όταν νοιάζεται κάποιος μιλάει Και δε λέει απλά θέλω χρόνο Πάρε όσο θέλεις και άσε με μόνο

Love goes away hides itself under the snow Fleeing from the fires Those fires that have been chasing it for years Either they are ours, or strangers' or old And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire For so many years the anger of the world Have been closing and opening deeper wounds In Agrigento they pulled my eye off In Syracuse they steal hearts And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire .

Έκλεισα τις κλειδαριές που' χα αφήσει στο κορμί και στην ψυχή μου Κι είπα εκατό φορές πως κανένας δε θα μπει μες στη ζωή μου Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς... Κι έτσι είχα φωνάξει, πριν να μ'αρνηθείς... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Έκλεισα τις κλειδαριές και κανένας άλλος μέσα μου δε θα 'ρθει Θα μετράω τις πληγές έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη Κι είν' η θύμησή σου, το κρεβάτι μου... Είσαι τ' όνειρό μου κι η απάτη μου... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Κι εσύ που ρίχνεις τις ζαριές και σπας τις κλειδαριές, τι ξέρεις από φόβο; Δειλά και ύπουλα γλιστράς, καθρέφτες δεν κοιτάς... Εσύ δεν ξέρεις ν' αγαπάς! Έκλεισα τις κλειδαριές Πιο κοντά μου θα σε φέρνει η απουσία. Της ελπίδας οι φωνές δίνουνε και στη σιωπή σου άλλη αξία Ό, τι μεγαλώνει μέσα μου είσαι εσύ... Δεν κοιτάω, σε βλέπω, σε ρωτάω γιατί... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι...

Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης Όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας