Patrida Mou - Melisses

Εγώ κρατάω τον έρωτα μα εσύ την καταιγίδα και πνίγεις μες στο ψέμα σου την ακριβή μου ελπίδα εγώ κρατάω τον έρωτα μα εσύ κρατάς μαχαίρι που κάρφωσες στην πλάτη μου με το ίδιο σου το χέρι μέρα μεσημέρι Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου απ' τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς που ξεπουλάνε μ' ευκολία την πατρίδα μου την πατρίδα μου Εγώ σου λέω τα όνειρα που κρύβω μες στα στήθια μα εσύ μου λες κατάμουτρα την πιο πικρή σου αλήθεια ζωγραφισμένος είναι πια στα μάτια μου ο πόνος κοιτώ πως μας κατάντησε στο πέρασμά του ο χρόνος και με πιάνει τρόμος Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου απ' τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς που ξεπουλάνε μ' ευκολία την πατρίδα μου την πατρίδα μου Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου απ' τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς που ξεπουλάνε μ' ευκολία την πατρίδα μου την πατρίδα μου Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου απ' τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς που ξεπουλάνε μ' ευκολία την πατρίδα μου την πατρίδα μου Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος και κάθε μέρα καίει την επιδερμίδα μου απ' τους πολλούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απο αυτούς που ξεπουλάνε μ' ευκολιά την πατρίδα μου την πατρίδα μου

Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν. Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν, να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν. Κι όμως να κι ανδρειωμένοι τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά: "Μολών Λαβέ". Δεν είναι μύθος μη γελιέστε, στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε σε τούτους τους άμοιρους καιρούς. Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε να ξημερώσει κι η μέρα φοβότανε λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν'ανατείλει να μη δει το κακό που ερχότανε. Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους αισθανθήκαν το μεγαλο κακό τις χιλιάδες ανάσες και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Πατρίδα μου αγαπημένη ποιά κατάρα σε βαραίνει πόση ερημιά. Τα παιδιά σου διαλεγμένα σ' ενα θάνατο ταγμένα μές' τη μοναξιά. Πατρίδα μου ... Που είστε παλικάρια? Εκείνο το πρωί λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει για το χάραμα χρώματα λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει να μη δούμε το αίμα στα σώματα ουρλιαχτά που φωνάξαν "ΑΕΡΑ" θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα τη χαμένη πατρίδα. Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες. Αστραπές και βροντές χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου. Λυσσασμένα σκυλιά να ξεσκίσουν ξανά θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου. Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη και δοξασμένη πόσο σ' αγαπώ Οι ήρωες που μας ζητάνε να μη δώσουμε να φάνε κι άλλο μέρτικο. Πατρίδα μου ... Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε. Στης κορφής της γνώσης, ναι σταθήκαμε. Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα που τα 'ντυνε με φύλλα η καρδιά και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα Δεν έκανα ταξίδια μακρινά οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας Δεν έκανα ταξίδια μακρινά ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας