Όμορφη μέρα με βλέμμα χαράς Χρώματα γύρω και ελπίδες για μας Είναι ένα δώρο η ζωή μα συχνά το ξεχνάω Στον ουρανό του Θεού η φωλιά Και ας μην είμαστε οι δύο μας πουλιά Απολαμβάνω τη μέρα και χαμογελάω Μίλησε μου με φωνή τρυφερή Μη χαλάσεις την μέρα μου αυτή Με μια λέξη σου, με μια συλλαβή Μη με βάλεις σημάδι, ζητάει ένα χάδι η ψυχή Το μπορείς μόνο εσύ Το μπορείς μόνο εσύ Μη με βάλεις σημάδι, ζητάει ένα χάδι η ψυχή Το μπορείς μόνο εσύ Το μπορείς μόνο εσύ Όμορφη μέρα, του κόσμου οι φωνές Φτάνουν στα αυτιά μου σαν τις Κυριακές Μοιάζει σαν άνοιξη, μοιάζει η ζωή με αλήθεια Λες και το φως πια δεν δείχνει πληγές Βρήκε έναν τρόπο να μπει στις ψυχές Όλα είναι ίδια μα δεν μοιάζουνε πια με συνήθεια Μίλησε μου με φωνή τρυφερή Μη χαλάσεις την μέρα μου αυτή Με μια λέξη σου, με μια συλλαβή Μη με βάλεις σημάδι, ζητάει ένα χάδι η ψυχή Το μπορείς μόνο εσύ Το μπορείς μόνο εσύ Μη με βάλεις σημάδι, ζητάει ένα χάδι η ψυχή Το μπορείς μόνο εσύ Το μπορείς μόνο εσύ Το μπορείς μόνο εσύ

Tora pia de me peirazei an mou peis de m'agapas Kai st' alitheia de me noiazei pou tha vgeis kai pou tha pas Ftais gia ola kai efthines mi zitas Na se thelo opos prota mi zitas Mera me ti mera fevgo apo sena pio poli Mera me ti mera spaei tou erota mas to giali Sinithizo stin idea pos den kanoume mazi Mera me ti mera fevgo apo sena pio poli Pragmata pou m'enohlousan tora de ta sizito Ta filia pou me methousan s'alla heili ta zito Na giriso omos piso den mporo Opos prin na s' agapiso den mporo

Love goes away hides itself under the snow Fleeing from the fires Those fires that have been chasing it for years Either they are ours, or strangers' or old And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire For so many years the anger of the world Have been closing and opening deeper wounds In Agrigento they pulled my eye off In Syracuse they steal hearts And they leave us alone In deserted roads Castaways in the fury of fire .

Έκλεισα τις κλειδαριές που' χα αφήσει στο κορμί και στην ψυχή μου Κι είπα εκατό φορές πως κανένας δε θα μπει μες στη ζωή μου Αν εσύ δεν έρθεις, μη φανεί κανείς... Κι έτσι είχα φωνάξει, πριν να μ'αρνηθείς... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Έκλεισα τις κλειδαριές και κανένας άλλος μέσα μου δε θα 'ρθει Θα μετράω τις πληγές έτσι πια εξαργυρώνονται τα λάθη Κι είν' η θύμησή σου, το κρεβάτι μου... Είσαι τ' όνειρό μου κι η απάτη μου... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι... Κι εσύ που ρίχνεις τις ζαριές και σπας τις κλειδαριές, τι ξέρεις από φόβο; Δειλά και ύπουλα γλιστράς, καθρέφτες δεν κοιτάς... Εσύ δεν ξέρεις ν' αγαπάς! Έκλεισα τις κλειδαριές Πιο κοντά μου θα σε φέρνει η απουσία. Της ελπίδας οι φωνές δίνουνε και στη σιωπή σου άλλη αξία Ό, τι μεγαλώνει μέσα μου είσαι εσύ... Δεν κοιτάω, σε βλέπω, σε ρωτάω γιατί... Και σ' ελευθερώνω και κλειδώνομαι... Ή έτσι θα ζήσω ή σκοτώνομαι...

Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης Όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας