Od morza po góry i nad górami widzę blask czarno biały Metropoliach, wyspach bezludnych i małych wsiach czarno biały Oceanach wielkich, gdzie woda, pustynia, gdzie piach czarno biały We śnie, na jawie, w kosmosie i cały ten świat czarno biały To było tak dawno temu, gdy nie było czasu Horyzont zasłaniało siedem gór, siedem lasów i dolin siedem I jeszcze czegoś siedem, dalej nie pamiętam Ja przy tęczy miałem kredki w rękach, tęcza ta Dojdę na drugi koniec, zaczaruję kredki i dalej pójdę sobie Guliwera zapytam to on miał wiele przygód, ani be, ani me, ani kukuryku Idę sobie dalej, patrzę mały malec. "Siemanko, krasnale! Tęczę muszę znaleźć Kolory jej zabrać chcę. Wskażcie drogę, bo jak nie To przejadę Wam Śnieżkę samochodem" Nikt nie wie nic, dałem się ponieść nerwom, zmieniłem Księcia w żabę, Spaliłem wioskę Smerfom i był też Kot. Gdy go pytałem o ścieżkę na skróty Nie powiedział, głupi, i stracił buty Dziewczynko z zapałkami, pokaż mi drogę Albo złamię Kopciuszkowi nogę i nie będzie czarów i balu do północy A zapałki Twoje deszcz Ci zamoczy Złowiłem złotą rybkę, wsadziłem do słoika Zjadłem Jasia, Małgosię i chatkę z piernika Zabiłem okno w wieży tam, gdzie siedzi królewna Rozpaliłem ogień, spaliłem chłopca z drewna Wszystkie postacie uciekały w popłochu Mała Calineczka i ta od ziarnka grochu Wtem, widząc z góry ten bałagan, Baba Jaga wpada i to jej rada: "Te, synek, te, co się wygłupiasz? Nie po trupach do celu Bo każdy czegoś szuka. Tak to już w życiu jest, że trzeba się pomęczyć By znaleźć swoją drogę na drugi koniec tęczy" Ha! Dawaj tę miotłę! O, nie! Dawaj tę miotłę, będę szybciej! Baba Jag się nie bije! To jest moja miotła! Ha ha ha

Misiu bądź pokorny, pokłon złóż i służ Bo jeśliby nie - cyk za futro, prujem plusz Kudłaci, łaciaci, pręgowani i skrzydlaci Dobry zwierz, grzeczny zwierz, kiedy płaci Hop hop, tutaj obywatel miś Ej zwierzaki, jak tu żyć? Mam do tego przyłożyć mą misią wić? Więc aby żyć, trza by dać żyć Kurde misie, a może mi to śni się? Kurde misie, a może mi to śni się? Kurde misie, a może mi to śni się? Hop hop, tutaj obywatel miś Ej zwierzaki, jak tu żyć? Mam do tego przyłożyć mą misią wić? Więc aby żyć, trza by dać żyć? Kurde misie, a może mi to śni się? Kurde misie, a może mi to śni się? Kurde misie, a może mi to śni się? (No nie) bang Kurde misie, a może mi to śni się?

Ludzie prości i zbrojni, więc smutni Wchodzili na okręty omszałe Niebo grało podobne do lutni Srebrnej chyba i kwiatem pachniało Od uliczek rzeźbionych w cieniu Szła procesja, czy biały świt I świergotał jak ptak na ramieniu Żywot mądry rosnących lip Potem morza dzieliły się, tarły Szorstką skórą bokiem o bok Coś wchodziło, a potem marło Nie odgadnąć, przez dzień czy rok Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (który chyba znasz) Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz Aż wyrosły krzepkie i jasne (o-o-o) Jakby wody przezroczysty płaszcz Więc patrzyli jak na serca własne (o-o-o) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (o-o) Aż wyrosły krzepkie i jasne (o-o-o) Jakby wody przezroczysty płaszcz Więc patrzyli jak na serca własne (o-o-o) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (o-o) Potem lądy się otwarły jak ramy Góry mrucząc prowadziły pod obłok Więc rzucali w fale nieba kamień Żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą I na wiatrów rozłożystych wydmach Sieli drzewek młodziutkich las I marzyli złotych dębów widma Z tym uśmiechem, który chyba znasz Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (który chyba znasz) Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz Aż wyrosły krzepkie i jasne (o-o-o) Jakby wody przezroczysty płaszcz Więc patrzyli jak na serca własne (o-o-o) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (o-o) Aż wyrosły krzepkie i jasne (o-o-o) Jakby wody przezroczysty płaszcz Więc patrzyli jak na serca własne (o-o-o) Z tym uśmiechem, który chyba znasz No i stolarz schylił z wolna głowę I wyciosał przez czas niedługi Dla nich wonne trumny dębowe A dla synów dębowe maczugi Więc odeszli, śpiewał obcy czas Więc odeszli, przez powietrza białe smugi Z tym uśmiechem, który dobrze znasz Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (który chyba znasz) Gwiazdy były nisko jak gołębie (nisko jak gołębie) Ludzie smutni nachylali twarz (nachylali twarz) I szukali gwiazd prawdziwych w głębi (prawdziwych w głębi) Z tym uśmiechem, który chyba znasz (O-o-o-o) (O-o-o-o) (O-o-o-o) (O-o-o-o)