Λένε πως είσαι πιο όμορφη απ' ό,τι ήσουν πως είσαι ότι θα 'θελαν όλοι να ζήσουν πως βρήκες το νόημα που 'χασα εγώ Λένε πως τα μαλλιά σου αλλάξανε χρώμα το σώμα σου άρωμα και λένε ακόμα πως έφυγε και το παλιό σου κενό Τι είναι αυτό που δεν μπορούσα όταν ήσουνα δίπλα μου να σου χαρίσω το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό Όταν ήσουνα δίπλα μου να ξεκινήσω το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό Λένε πως είσαι κάπου που όλοι χορεύουν που φωτογραφίζουν και δημοσιεύουν που δεν έχουν χτες και δεν έχουν καιρό Ανεβαίνεις στα κτίρια σαν τους αγγέλους και ψάλλεις χαρούμενη τους τίτλους του τέλους αυτού που δεν έχω προλάβει να δω Τι είναι αυτό που δεν μπορούσα όταν ήσουνα δίπλα μου να σου χαρίσω το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό Όταν ήσουνα δίπλα μου να ξεκινήσω το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό Λένε πως οι γυναίκες προδίδουν τους άνδρες για λίγη ανασφάλεια έτσι λένε οι Κασσάνδρες μακάρι να ήτανε τόσο απλό Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο κοιτάει λίγο πίσω σηκώνει τον ώμο και χάνεται ενώ εσύ ρωτάς το κενό Τι είναι αυτό που δεν κοιτούσα όταν ήσουνα δίπλα μου και λίγο ζούσα και νόμιζα πως δε θα ξαναγυρνούσα στο χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό Όταν ήσουνα δίπλα μου και σ' αγαπούσα και νόμιζα πως δε θα ξαναγυρνούσα στο χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό

La scenografia Dei tuoi appartamenti Buia sacrestia della teatralità... La diplomazia lavabiancheria Dei miei chiarimenti Solita amnesia della tranquillità... La didascalia Dei tuoi atteggiamenti Sacra liturgia della formalità... L'autobiografia enciclopedia Dei miei mutamenti tormenti Meteorologia della scontrosità E della codardia... E ci baciamo là Sopra il boccascena Dell'ultima cena di chi tradirà... E un'altra volta in più già Ci si uccide la passione Dentro un'auto nel burrone La spingiamo giù ma... Siamo sempre qua Storie in bianco e nero Dove abbiamo solo Un ruolo fisso da comparsa Nelle file di un Bolero E tutto il resto è farsa... Noi venimmo qua Facce da straniero Dentro questa scena oscena Per non farne a meno Altro giro di Bolero Ed un altro sorso di veleno... La radiografia Dei miei giuramenti Vaga profezia della meschinità... La coreografia scelta simmetria Dei tuoi turbamenti Nuda rapsodia della sinuosità... La tappezzeria Dei miei pentimenti Fiacca parodia della maturità... La cineseria microchirurgia Dei tuoi sentimenti lamenti Pura maestria della fragilità E della tirannia... E se il mio cuore sta Fermo alla frontiera Tu ti mostri fiera della vanità... Ci sono anch'io là Tra i tuoi ninnoli d'avorio A suonare il repertorio Di un eterno addio ma... Siamo sempre qua Chiusi in un mistero Che l'amor sia tutto È tutto ciò che noi sappiamo Dell'amore che è il Bolero In cui ci muoviamo... Noi saremo qua Tra il falso e il vero Il bene e il male Quando voleremo Digitando uno e zero In una realtà virtuale O contando il tempo di un Bolero Bolero, Bolero, Bolero Bolero, Bolero, Bolero Bolero...

Że nie dałaś mi mamo zielonookich snów Nie żałuję Że nie znałam klejnotów, ni koronkowych słów Nie żałuję... Że nie mówiłaś mi jak szczęście kraść spod lady I nie uczyłaś mnie życiowej maskarady Pieszczoty szarej tych umęczonych dni Nie żal mi, nie żal mi Nie, nie żałuję Przeciwnie bardzo Ci dziękuję kochana Żeś mi odejść pozwoliła Po to bym żyła tak jak żyłam Że nie dałeś mi szczęścia, pierścionka ani psa Nie żałuję Że nie dzwonisz po nocach, kochanie tak to ja Nie żałuję Że nie załatwiasz mi posady sekretarki I że nie noszę Twojej szarej marynarki Że patrzysz na mnie jak teatralny widz To nic, to nic Nie, nie żałuję Przeciwnie bardzo Ci dziękuję kochanie Za to, że jesteś królem karo Że jesteś zbrodnią mą i karą Że w tym kraju przeżyłam tych parę trudnych lat Nie żałuję Że na koniec się dowiem ot tak się toczy świat Nie żałuję Że nie załatwią mi urlopu od pogardy I że nie zwrócą mi uśmiechu jak kokardy Pieszczoty szarej tych udręczonych dni Nie żal mi, nie żal mi Nie, nie żałuję Przeciwnie bardzo Ci dziękuję, mój kraju Za jakiś czwartek jakiś piątek jakiś wtorek I za nadziei cały worek Nie, nie żałuję Przeciwnie bardzo Ci dziękuję Za to, że jesteś moim krajem Że jesteś piekłem mym i rajem Nie żałuję... Nie żałuję... Nie żałuję...

Z halickich połonin dmie złowrogi wiatr Nasz dobytek skromny potok porwał w świat Żeglujemy niebem jak żurawi sznur Dwa wędrowne ptaki, dwa listy pośród chmur Jeszcze tańczy ogień i trzaska drzewo Ale pora już iść spać Tam, za górą, tam jest Sarajewo Tam ukochany ślub będziemy brać Na Twej dłoni ksiądz położy moją dłoń Wianek z tamaryszku spieniona porwie toń Spłynie z gór do morza, jak po rzece kry Chmury na błękicie, a na ziemi my Jeszcze tańczy ogień i trzaska drzewo Ale pora już iść spać Tam, za górą, tam jest Sarajewo Tam ukochany ślub będziemy brać Z białego kamienia zbudujemy dom Będzie szumiał nad nim rozłożysty dąb Niechaj wszyscy wiedzą, żeś mi słowo dał Dom nasz będzie pewny na wieki będzie stał Jeszcze tańczy ogień i trzaska drzewo A już wzrok zachodzi mgłą Tam, za górą, czeka Sarajewo Tam wyznamy Bogu miłość swą Już wzrok zachodzi mgłą Tam, za górą, czeka Sarajewo Tam wyznamy Bogu miłość swą

Ty Panie tyle czasu masz Mieszkanie w chmurach i blekicie A ja na glowie mnóstwo spraw I na to wszystko jedno zycie A skoro wszystko lepiej wiesz Bo patrzysz na nas z lotu ptaka To powiedz czemu tak mi jest Ze czasem tylko siasc i plakac Ja sie nie skarze na swój los Potulna jestem jak baranek I tylko mam nadzieje ze Ze chyba wiesz co robisz Panie Ile mam grzechów któz to wie A do liczenia nie mam glowy Wszystkie darujesz mi i tak Nie jestes przeciez drobiazgowy Lecz czemu mnie do raju bram Prowadzisz droga taka kreta I czemu wciaz doswiadczasz tak Jak gdybys chcial uczynic swieta Nie chce sie skarzyc na swój los Nie prosze wiecej niz dac mozesz I ciagle mam nadzieje ze Ze chyba wiesz co robisz Boze To zycie minie jak zly sen Jak tragifarsa komediodramat A gdy sie zbudze westchne cóz To wszystko bylo chyba zamiast Lecz póki co w zamecie trwam Licze na palcach lata szare I tylko czasem przemknie mysl Przeciez nie jestem tu za kare Dzis czuje sie jak mrówka gdy Czyjs but tratuje jej mrowisko Czemu mi dales wiare w cud A potem odebrales wszystko Nie chce sie skarzyc na swój los Choc wiem jak bedzie jutro rano Tyle powiedziec chcialam ci Zamiast pacierza na dobranoc

Znowu zasnąć dziś nie mogę ani rusz Do poduszki ktoś kamieni mi nasypał I pod okno znów podjechał Wielki Wóz Czy pojadę nim, a skądże tam, do licha Tak by chciało się pogadać, ale z kim Z samą sobą też dogadać się tak trudno A człowieka, który obok mnie tu śpi Nie obudzę, musi w pracy być na siódmą Nocy dyżur mój o siódmej się zaczyna Znów zostanie tylko krótkie popołudnie By być razem, by się kochać, napić wina To za mało, to za trudne Chyba zbiera się na pełnię w taką noc Gdy twój oddech wciąż miarowy jest i cichy Może dzisiaj rano wreszcie powiem dość Ale przytul się, bo znowu śpisz odkryty A tym czasem w okno znów zagląda świt I zdążyłam już wygładzić kształt kamieni W tej poduszce którą dzielisz ze mną ty W noc bezsenną, tu na ziemi Znam te drogi przez układy planetarne W chmury, bzdury i marzenia w nieskończoność Trzeba znaleźć, tu na ziemi swoją prawdę Nawet gorzką, nawet słoną A tym czasem w okno znów zagląda świt I zdążyłam już wygładzić kształt kamieni W tej poduszce, którą dzielisz ze mną ty W noc bezsenną, tu na ziemi