Sa Rthi To Telos Tis Zois - Xaralampos Garganourakis, Lakis Halkias & Tania Tsanaklidou

Πήρες της ζωής μου τα φεγγάρια Και δικά σου τα κρατάς Μ' άφησες να ζω μες τα σκοτάδια Για ποια αγάπη μου μιλάς Τι μου ζητάς τι μου ξυπνάς Για ποια ενθύμια μιλάς Απ' τη φωτιά δε θέλω πια να με περνάς Δε σ' αγαπώ δε μ' αγαπάς Με λόγια δε με ξεγελάς Ξέρω τι θες μα εκεί που ήσουνα να πας Πήρες της ζωής μου τα φεγγάρια Και δικά σου τα κρατάς Μ' άφησες να ζω μες τα σκοτάδια Για ποια αγάπη μου μιλάς Πήρες της ζωής μου τα φεγγάρια Και δικά σου τα κρατάς Μ' άφησες να ζω μες τα σκοτάδια Για ποια αγάπη μου μιλάς Αφού είσαι αλλού γιατί γυρνάς Γιατί συγγνώμη μου ζητάς Πάνω στα ερείπια της αγάπης μας πατάς Δε σ' αγαπώ δε μ' αγαπάς Με λόγια δε με ξεγελάς Ξέρω τι θες μα εκεί που ήσουνα να πας Πήρες της ζωής μου τα φεγγάρια Και δικά σου τα κρατάς Μ' άφησες να ζω μες τα σκοτάδια Για ποια αγάπη μου μιλάς Πήρες της ζωής μου τα φεγγάρια Και δικά σου τα κρατάς Μ' άφησες να ζω μες τα σκοτάδια Για ποια αγάπη μου μιλάς

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι Σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου την σκόνη Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι Μια φορά μου' χες πει δεν μπορεί θα το νοιώσανε κι άλλοι Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη Ω ω ω ω ω ω Και 'γω που ζω για πάντα εδώ Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά Σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι Στον ρυθμό σου που καίει ακόμα Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία Κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω Τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου Κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω Και σκέφτομαι που πίνω Coca cola Για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα Κι ανοίγω το ψυγείο σου το έλα και το αντίο σου Ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα Μαμά, πεινάω μαμά Φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς Ωραία νέα κι ατυχής Τα χρόνια που μεγάλωνες για 'μενα Να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα Και τέλειωσα με άριστα αλλά δεν έχω ευχάριστα Όλα στον κόσμο είναι γραμμένα Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες Τις άγριες σου φέρνω ανεμώνες Και κοίτα ένα μυστήριο του κόσμου το κριτήριο Πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες Μαμά, πεινάω μαμά Φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς Ωραία νέα κι ατυχής Άλλο δεν μπορώ. Τώρα να σταματήσουμε λίγο.