Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Βγαίνω, ξενυχτάω και για σένα δεν ρωτάω Φίλους έχω και σε σβήνει ο καιρός Όμως κάτι ώρες δεν αντέχω σε θυμάμαι Δεν κοιμάμε Νιώθω άδειος και μισός Ώρες Ώρες με πιάνει μια τρέλα να σε συναντήσω Ώρες Ώρες μου λείπεις και θέλω να τηλεφωνίσω Όμως ειμαστε πια χωρισμένοι Μες την ίδια την πόλη δυο ξένοι Για το σώμα που σε περιμένει δεν έχεις πια ώρες Βγαίνω Σχέσεις κάνω Την ζωή μου δεν την χάνω Δεν μου λείπεις Και με' μένα απορώ Όμως κάτι ώρες με πειράζει που' χεις φύγει το δωμάτιο με πνίγει δεν μπορώ Ώρες ώρες με πιάνει μια τρέλα να σε συναντήσω Ώρες ώρες μου λείπεις και θέλω να τηλεφωνίσω Όμως είμαστε πια χωρισμένοι μες την ίδια την πόλη δυο ξένοι για το σώμα που σε περιμένει δεν έχεις πια ώρες Ώρες ώρες με πιάνει μια τρέλα να σε συναντήσω Ώρες ώρες μου λείπεις και θέλω να τηλεφωνίσω Όμως είμαστε πια χωρισμένοι μες την ίδια την πόλη δυο ξένοι για το σώμα που σε περιμένει δεν έχεις πια ώρες

Ποτέ του δεν κατάφερε Να βγει σε μια λιακάδα Και ζει μ' ό,τι περίσσεψε Από ένα σκάρτο ποίημα Τα πρωινά σηκώνεται Με μια βαριά ζαλάδα Και λέει πως τον ξύπνησε Ένα μεγάλο κύμα Κρεμάει τις αφίσες του Στα παράθυρά του Κρύβει το φως Μα κρύβει κι όλα τ' άλλα Γιατί το μόνο που λαχτάρησε Ως λάφυρά του Είναι μια θάλασσα Να φτάνει ως τη σκάλα Βάζει σημάδια με στιλό Πάνω στον τοίχο του Μετράει το ύψος του Που πόντο-πόντο χάνει Μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει Απ' τον ύπνο του Στέκεται όρθιος Και τρυπάει το ταβάνι Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Είναι που ονειρεύεται Πως φεύγει για ταξίδια Πως μπαίνει μέσα Σε παλιές φωτογραφίες. Ξέρει, αν μπορούσε Θα 'κανε μία απ' τα ίδια Αλλά τι νόημα έχει τ' όνειρο Χωρίς μικρές νοθείες Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να Να να να να να

Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή κι εγώ που σ' έχασα και όλα σ' τα 'χω δώσει με κάτι ρέστους θα τη βγάλω ως την αυγή, γιατί όποιος χάνει στη ζωή μπορεί να νιώσει. Στέλιο μου, τα τραγούδια σου απ' την κασέτα ρίχ' τα, για μας που πρόδωσ' η ζωή δεν ξημερώνει Κυριακή, δεν τελειώνει η νύχτα. Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή, τσιγάρο κι έσβησε στα χείλη το Σαββάτο. Κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοί λες και δεν πάει η ζωή μας παρακάτω. (Dexter)