Ego I Kanenas - Kostas Karafotis

Δε θα μιλήσω, Για όσα φοβάμαι δε θα πω Θα τα ξορκίσω Πίσω μου θα τα αφήσω Σαν ένα δάκρυ Που πια δε θέλω να κυλά Ήρθες κοντά μου Και μου το πήρες μακριά Κάνε, κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί πονάνε Πόλεμος είναι και νικάνε Σκέψου το απίθανο και πάμε Κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί σκορπάνε Βάλε συναίσθημα στα μάτια σου Όπου κι αν κοιτάνε Όσο σκοτάδι κι αν θα 'χει Του κόσμου ο δρόμος Έχω το φως μιας ευχής Κανένας μόνος Δεν έχει νύχτα Όταν σε νιώθω να 'σαι εδώ Δεν έχει λύπη Τίποτα δε μου λείπει Το παρελθόν μου Μοιάζει με κρύα, ξένη γη Γιατί δε σ' είχα Κοίτα πόση έχασα ζωή Κάνε, κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί πονάνε Πόλεμος είναι και νικάνε Σκέψου το απίθανο και πάμε Κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί σκορπάνε Βάλε συναίσθημα στα μάτια σου Όπου κι αν κοιτάνε Όσο σκοτάδι κι αν θα 'χει Του κόσμου ο δρόμος Έχω το φως μιας ευχής Κανένας μόνος Κάνε, κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί πονάνε Πόλεμος είναι και νικάνε Σκέψου το απίθανο και πάμε Κάνε τις ώρες να μετράνε Μην τις μετράς, γιατί σκορπάνε Βάλε συναίσθημα στα μάτια σου Όπου κι αν κοιτάνε Όσο σκοτάδι κι αν θα 'χει Του κόσμου ο δρόμος Έχω το φως μιας ευχής Κανένας μόνος

Το πως περάσανε τα χρόνια δεν καταλαβαίνω 9000 μεροκάματα σε αυτό το τρένο Και δεν μπορώ να κάνω στάση πια, δεν προλαβαίνω Και δεν κοιτάζω απ' τα παράθυρα απλά πηγαίνω Να δώσω βάση στο φαϊ μου και στον ύπνο λέω Και την ζωή μου σε μια τάξη να βάλω ελπίζω Μα κάτι μέρες, κάτι μέρες σαν αυτές θέλω να ανοίξω ένα σκατόκρασο και ακόμα ένα τσιγάρο να καπνίσω Τους πιο πολλούς μου φίλους έχω να τους δω για μήνες Κι αλλάζει το κεφάλι μέρα με την μέρα κι άλλο Φοβάμαι μην τους συναντήσω και αντικρίσω άλλους Αλλά πιο πολύ φοβάμαι πως αυτοί θα δούνε άλλο Φοβάμαι την απόρριψη φοβάμαι μην γράψω την λάθος πρόταση και σπάσω απ' το άγχος Φοβάμαι μην σαλτάρω καταλάθος Φοβάμαι γιατί πάντα τελευταία είμαι κάπως Αλλά πιο πολύ φοβάμαι πως κανένας δεν με νιώθει Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δεν με νιώθει Στον λόγο μου ορκίζομαι κανένας δεν με νιώθει Κανένας δεν με νιώθει Εγώ ζητώ την ησυχία μου Έχω ξεμείνει από ανάσες λες και δεν έχει οξυγόνο έξω απ' την πολυκατοικία μου Ο μόνος οδηγός μου ήταν η αμφιβολία μου κι όλοι ταυτιστήκατε μα αυτό ήταν μαλακία μου Σκέφτομαι όλα αυτά που λέω και κάπου κάπου νομίζω το καίω Γιατί πιστεύω πως το ραπ δεν έχει πλάκα πλέον Είναι ένα κίνητρο που γύρω μου δεν βλέπω πλέον Είμαστε μόνοι σε ένα ακόμα στημένο παιχνίδι, που 'χουμε δώσει μια ζωή σαν τρυφερό στολίδι Μπορεί να ήταν η αρχή μα εγώ είχα βγει στο τέλος γιατί εγώ ήξερα από πριν που καταλήγει Φτύνω στο κατώφλι του χειμώνα πιο καλά με ξεραμένα χείλη Όταν δεν φτύνω δεν μιλώ έχω ραμμένα χείλη Δεν μπαίνω Instagram πολύ γιατί δεν το 'χω ανάγκη, ξέρω από μόνος μου ποιοι είναι οι στενοί μου φίλοι Καταλαβαίνω ξύπνησες σήμερα για δουλειά και θες να σπάσεις το ρολόι το γαμημένο Και έχεις ένα σώμα διαλυμένο, πορτοφόλι μαραμένο και το σπίτι σου το νιώθεις ξένο, καταλαβαίνω Γρήγορα που φτάνει η νύχτα, μετά σηκώνεσαι και ντύνεσαι θυμίζει "Νύστα" Δεν ξημερώνει όχι και δεν τελειώνει όχι Απλά σε νιώθω γιατί νιώθω κάποιες μέρες σαν και εσένα πως κανένας δεν με νιώθει Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δεν με νιώθει Στον λόγο μου ορκίζομαι κανένας δεν με νιώθει Κανένας δεν με νιώθει Για μένα είναι απλό έβαλα τις λέξεις στην σειρά αλλά δεν ξέρω τι περίμενα να δω Δεν θα προτιμήσω το κρυφτό δεν είμαι οχτώ Δεν θα με υπνοτίσω στο αλκοόλ δεν είμαι πια δεκαοχτώ Για αυτό φοβάμαι πως αυτό που μου πες είναι λογικό και δεν ξέρω στα αλήθεια να αγαπώ και αυτό είναι επίπονο Ζυγίζω αυτά που έχω κάνει και δεν έχω τι να βάλω σαν αντίβαρο Βάζω τα καλά μου για να δώσω στους ανθρώπους τον καλό μου εαυτό και να τους δω να φαίνονται ευχαριστημένοι Μια μέρα είμαι η καλύτερη πτυχή μου την επόμενη το χάνω άρα τίποτα δεν μένει Ήθελα όλοι να με ξέρουν και να γίνουν φίλοι μου και τώρα θέλω να 'ναι μακριά και αγαπημένοι Πάρε μια ανάσα είπα σε καταλαβαίνω αλλά λέει δεν το δείχνω και δεν με καταλαβαίνει Έξω από την φούσκα μ' άλλο πρόβλημα, βλέπω τα παιδιά απ' την μπαλκονόπορτα Μια κουρασμένη γένια με ασημένια πρότυπα 4 ευρώ στην τσέπη και καθόλου όνειρα Στα μέρη που 'χεις μάθει να τρέμεις να παίξεις Πολλές δικαιολογίες για να μην παλέψεις Πολλούς να σιχαθείς, να μιμηθείς κανένα Αλλά την πίστη μου δεν χάνω πιστεύω σε εσένα, εσύ πιστεύεις σε εσένα; Πιστεύεις σε εμένα είσαι κάτι στην δύναμη που αποκτάς όταν έχεις ανάγκη Στην ώθηση που θα σε κάνει να βρεις την Ιθάκη που μου 'χει δώσει μια βαλίτσα να φύγω απ' τη Ξάνθη Πες μου πως πιστεύεις κάπου, πες μου ότι άξιζε ο δρόμος μου, πες πως δεν σπατάλησα τον χρόνο μου Μόνο μην κάνεις να πιστεύω πως αυτή την γαμημένη γλώσσα την μιλάω μόνος μου Κανένας δεν με νιώθει Αρχίζω και πιστεύω πως κανένας δεν με νιώθει Στον λόγο μου ορκίζομαι κανένας δεν με νιώθει Κανένας δεν με νιώθει

Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá Liggur dáleiðandi þokan glugga þínum á. Himininn brotnar í ljóðum, nakið undur. Kristaldýr í garðinum molnar í sundur. Hálfluktum augum starði ég inn Rafmagnað ljósið strauk mína kinn. Hvíslandi þögnin reis úr dvala í gær Bergmál vorsins í garðinum hennar grær. Á heitum kvöldum hún kallar mig sinn vin Með augu eins og demanta, sem lýsa upp himininn. Hún dansar fram á nætur í tunglsljósinu tryllt Gulli roðið hár hennar þyrlast úfið, villt. Garðinn hennar vöktuðu sex japanskir vígamenn Sem aldrei fóru af verðinum, nema einn og einn í senn. Ef þú vilt hana gleðja skaltu senda á morgun blóm Hún hefur stærra hjarta, dýpri augu en páfinn í Róm. Jafnvel þótt himininn dragi gluggatjöld sín frá, Mun dáleiðandi þokan liggja glugga þínum á. Augu þín sljóvga líkt og þú rýnir í svartan hyl Milli þín og drauma hennar liggur fingurbreytt bil.