Antarctic Horizons - Toni Verde

Прошёл ещё один век, Как я обычный человек. Как я обманут судьбой, И каждый день для меня бой. Я был игрушкой в ларце И гнил годами во дворце. И терпеливо дожидался, что произойдёт в конце. Когда-то все было так: Моим был свет и даже мрак. Моим был целый мир. И я давал им ориентир. Но люди жаждут могил: Их голод разум погубил. И я был предан тем, что создал, что когда-то полюбил. И я ждал, Когда моё время придет. И я ждал Так долго, что потерял счет. И я ждал, Когда часы пробегут. И в голове моей Один и тот же стук... Тик-так, тик-так. Тик-так, тик-так. Я был среди колдунов, Не сотворивших даже снов. Они создали наш мир - Нелепый и пустой эфир. Один - леса, другой - зверей, А третий - берега морей. Я не желал делиться миром и тогда создал людей. Я сделал, что должен был: Людьми народ свой истребил. Бездарных братьев-колдунов, Всех - от земли до облаков. И вот я правил всем светом, Но спустя дестяки лет Люди сказали, что не нужен я им больше и вовек. И я ждал, Когда моё время придет. И я ждал Так долго, что потерял счет. И я ждал, Когда часы пробегут. И в голове моей Один и тот же стук... Тик-так, тик-так. Тик-так, тик-так. Я ведь любил их всех, Как собственных детей. Я ведь заботился о них, Как о себе. И что я получил взамен? Изгнание от их вождей. Которых я когда-то силой наделил и защитил. И я скитался сотни лет, Пока не прибыл в Фест-Виаль. Служил короне много лет И ждал момента снять вуаль. И вот настал этот день, И я верну себе всё, И отомщу им за предательство, ведь время их пришло. Слышишь стук? Тик-так, тик-так. Тик-так, тик-так. Тик-так, тик-так. Тик-так, тик-так. Этот стук... Тик-так, тик-так.

Inside. Inside of the whale I come to you And now it's your turn, Your turn to evaluate All those times you let go. Outside, I've let you in Through the years, it's time to let go. The two of us at the end. Off the grid. Arms first. Arms first. Now you know, it's time to let go. Let go. It's time to let go.

I było ciemno tam A ja z tym kubkiem yerba mate Ciągle dusze żal Że na siebie straciłem patent By pobiec do gwiazd Albo polecieć jak najdalej Gorący ten czaj Tak poparzony przez ten talent I zmieniam styl do tej gry i nie śpieszy się mi Bo kilka słów na ten wiatr zamieniło się w pył I chodzę sam, kroczę sam i odrzucam ten syf Duża kropla na języku yerby spali pomysł I weź pomyśl ale nie wrzuć mnie do jednego wora Chciałbyś mieć to albo to, to wykładam na stołach A nie przypinam sobie łaty tego megalodona Popijam troszkę taniej yerby, a nie świece na forach Te złote zęby, a, złote sygnety a Chce więcej yerby, a, nie chce już świecić, tak Polej mi Hennesy, nie będę więcej, zły Nie mów o dupach, mi, proszę już nie mów... I było ciemno tam A ja z tym kubkiem yerba mate Ciągle dusze żal Że na siebie straciłem patent By pobiec do gwiazd Albo polecieć jak najdalej Gorący ten czaj Tak poparzony przez ten talent (I było ciemno tam) (A ja z tym kubkiem yerba mate) I daj mi jeszcze więcej łyków yerby by pobudzić głowę Wole napić się spokojnie i nie dusić tego w sobie Proszę powiedz, czemu widzisz we mnie problem? Nie podwajaj go już i napraw te blizny sercowe Niby to proste, a rodzisz tę rozmowę Zbudowaliśmy totem i zamkneliśmy w kole I miało już nie boleć, weź jeszcze herby dolej Na bani mam twój portret, boję się ze przesolę Wtulony w fotel, zmęczony twoim dobrem I zakochany w tobie, uznaje za chorobę to Długa nić, co tam po plątają normy on Chyba chce żyć w tej muzyce już na dobre I było ciemno tam A ja z tym kubkiem yerba mate Ciągle dusze żal Że na siebie straciłem patent By pobiec do gwiazd Albo polecieć jak najdalej Gorący ten czaj Tak poparzony przez ten talent (I było ciemno tam) (A ja z tym kubkiem yerba mate) (Ciągle duszę żal)

Stałem sam A w oddali huczał mocny wiatr Zapach tanich szlugów w myślach ładnie grał Echo twoich słów gdzieś za sobą mam Zetrzyj ze mnie kurz, by odsłonić kadr Pytaj, nie kochaj, przecież jestem cierpki jak agrest Cieżko, pozostać, na pierwszym planie I zaciągam się Kolejny raz Gdy ciebie mi brak By zatrzymać się I powoli Dociera ten smak Gorzki jak ja Jak niebo we mgle Nie jest mi przykro, pamietam ten dzień Wyschła lawenda, bo żyłem jak sęp Mydlana przyszłość, czy wspaniały sen? To nieistotne już, zapomnij mnie Wybrzmi to tak ciężko z moich ust Dodam troche swoich uczuć tak na raty to wypełniam I nie będzie już żadnych pustych słów Chciałbym kochać tak samo jak wtedy gdy wychodził serial I zaciągam się Kolejny raz Gdy ciebie mi brak By zatrzymać się I powoli Dociera ten smak Gorzki jak ja Jak niebo we mgle Nie chcę zapomnieć Najchętniej wrócę tam Miliony wspomnień Boże daj cofnąć czas I zaciągam się Kolejny raz Gdy ciebie mi brak By zatrzymać się I powoli Dociera ten smak Gorzki jak ja Jak niebo we mgle I zaciągam się Kolejny raz Gdy ciebie mi brak By zatrzymać się